Zarządzanie oparte na działaniach (ABM) to podejście do zarządzania, w którym kierownicy procesów otrzymują odpowiedzialność i uprawnienia do ciągłego doskonalenia planowania i kontroli operacji poprzez skupianie się na kluczowych działaniach operacyjnych. ABM strategicznie obejmuje analizę działań, rachunek kosztów działań (ABC), budżetowanie oparte na działaniach, koszty cyklu życia i docelowe, analizę wartości procesu i analizę łańcucha wartości. Oczekuje się zwiększonej skuteczności i wydajności zarówno w zakresie generowania przychodów, jak i ponoszenia kosztów. Ponieważ nacisk kładziony jest na działania, lepsze zarządzanie kosztami osiąga się poprzez lepsze zarządzanie działaniami, które pochłaniają zasoby i generują koszty. Nacisk na kontrolę przenosi się z finansowego pomiaru zasobów na działania, które powodują ponoszenie kosztów. Jako ogólna struktura, ABM opiera się na informacjach ABC. ABC zajmuje się analizą i przypisaniem kosztów. W celu wykonania analizy kosztów należy zidentyfikować i sklasyfikować działania. Można opracować słownik działań, zawierający listę i opis wszystkich działań w organizacji, w tym informacje o lokalizacji każdego działania, miarach wydajności oraz kluczowych atrybutach wartości dodanej i nienależących do wartości dodanej. Informacje ABC są niezwykle pomocne w analizie strategicznej takich obszarów, jak przeprojektowanie procesów i instalacji, ceny, wartości dla klientów, zaopatrzenie, ocena pozycji konkurencyjnej i strategia produktowa.

AKTYWNOŚĆ I ANALIZA AKTYWNOŚCI

Działanie jest zadaniem biznesowym lub agregacją ściśle powiązanych celowych działań, z wyraźnym punktem początkowym i końcowym, które pochłania zasoby i generuje wyniki. Działanie może być pojedynczym zadaniem lub prostym procesem. Zasoby to nakłady, takie jak materiały, robocizna, sprzęt i inne elementy ekonomiczne zużyte w ramach działalności związanej z wytworzeniem produktu. Produkty to produkty, usługi i towarzyszące informacje płynące z działania. W dążeniu do ciągłego doskonalenia biznesowego ogólne badanie zmian w wykonywaniu kluczowych czynności organizacyjnych i ich przyczyn jest nazywane analizą działań. Wyniki mierzy się za pomocą wskaźnika finansowego lub niefinansowego, który jest przyczynowo związany z wynikami (dodaniem wartości do produktu lub usługi) działalności i może służyć do zarządzania tą działalnością i jej poprawy. Poziom działalności w organizacji zależy od poziomu operacji obsługiwanych przez tę działalność. Na przykład działanie na poziomie jednostki to działanie wykonywane bezpośrednio na każdej jednostce wyniku procesu organizacyjnego. Czynność na poziomie partii to czynność wykonywana na małej grupie lub partii jednostek wyjściowych w tym samym czasie. Na przykład czynność konfiguracji polegająca na uruchomieniu zadania wsadowego w procesie produkcyjnym i związany z nią koszt ukończenia takiej konfiguracji jest działaniem na poziomie partii. Działanie mające na celu utrzymanie klienta wspiera pojedynczą osobę lub określoną grupę klientów, na przykład wysyłki lub obsługa klienta. Działanie polegające na utrzymaniu produktu wspiera pojedynczy produkt lub linię produktów, takie jak (przeprojektowanie) lub (przeprojektowanie) produktu. Te dwa ostatnie rodzaje działań są czasami nazywane działaniami podtrzymującymi usługi. Wreszcie, działanie utrzymujące obiekt wspiera cały zakład, na przykład działania kierownika całego zakładu, z powiązanym kosztem równym pakietowi wynagrodzeń zarządzającego. Nie każda działalność w organizacji jest na tyle znacząca, aby można ją było wyodrębnić w analizie działań. Proces to zbiór logicznie powiązanych czynności wykonywanych w celu osiągnięcia określonego celu, na przykład wytworzenia jednostki produktu lub usługi. Identyfikacja wszystkich takich procesów w organizacji wraz z określeniem relacji między nimi zapewnia łańcuch wartości. Łańcuchy wartości są często przedstawiane w kategoriach obszarów funkcjonalnych (funkcja zapewnia organizacji określony rodzaj usługi lub produktu, taki jak finanse, dystrybucja lub zakupy). W ramach każdego z tych kluczowych procesów czynności można sklasyfikować jako czynności podstawowe, czynności drugorzędne i inne. Podstawowa działalność bezpośrednio przyczynia się do dostarczenia końcowego produktu lub usługi. Działania drugorzędne bezpośrednio wspierają czynności podstawowe. Kategoria "inne działania" obejmuje te działania, które są zbyt odległe od zamierzonego produktu, aby można je było indywidualnie odnotować. Należy je zbadać, aby określić, czy są konieczne, i należy je kontynuować.

WARTOŚĆ DODANA I BEZ WARTOŚCI DODANEJ

Każde z kluczowych (pierwotnych i drugorzędnych) działań odnotowanych w naszej analizie należy sklasyfikować jako wartość dodaną lub bez wartości dodanej. Ta analiza jest nazywana analizą wartości. Czynność jest wartością dodaną w takim stopniu, w jakim jej wykonanie przyczynia się do ukończenia produktu lub usługi dla konsumentów. Chociaż działania o wartości dodanej są konieczne, skuteczność, z jaką są wykonywane, często można poprawić dzięki analizie najlepszych praktyk i analizie porównawczej. Ten proces doskonalenia nazywany jest przeprojektowaniem lub przebudową procesów biznesowych. Ponieważ wiele działań może nie pasować idealnie do dychotomii wartości dodanej / bez wartości dodanej, można przypisać wagi w celu wskazania zakresu, w jakim działalność stanowi wartość dodaną, na przykład skala od jednego do ośmiu, gdzie ósemka reprezentuje łączną addytywność, a zero - brak. Działanie bez wartości dodanej przekształca produkt lub usługę w sposób, który nie dodaje żadnej użyteczności do produktu lub usługi. Działania, które nie mają wartości dodanej, powinny być zminimalizowane lub wyeliminowane. Ogólna analiza łańcucha wartości obejmowałaby wszystkie działania i związane z nimi procesy, próbując zapewnić większą wartość przy tym samym koszcie, tę samą wartość mniejszym kosztem lub jedno i drugie.

KALKULACJA KOSZTÓW NA PODSTAWIE AKTYWNOŚCI

Ponieważ koszty są początkowo przypisywane z puli kosztów zasobów do pul kosztów działań, a stamtąd do końcowych obiektów kosztów, kalkulacja kosztów oparta na działaniach jest postrzegana jako dwuetapowy proces alokacji. Kiedyś czynności zostały zidentyfikowane, można pominąć analizę kosztów działań. Kalkulacja kosztów działań jest formą udoskonalenia kosztów, zaprojektowaną w celu uzyskania większej dokładności niż tradycyjne alokacje w przypisaniach kosztów na potrzeby kalkulacji kosztów produktu i podejmowania decyzji. Koszty są przypisywane do działań z puli kosztów zasobów. Koszty są najpierw kumulowane zgodnie z rodzajem zasobu, takim jak materiały lub robocizna, z którym są związane, a następnie identyfikuje się czynniki wpływające na zasoby (koszt), które mierzą zużycie zasobu przez działanie, i wykorzystuje się je do przypisania kosztów zużycie zasobów dla każdego działania Wynikiem tego przypisania jest pula kosztów działań dla każdego działania. Z puli kosztów działań nacisk przenosi się na jeden lub więcej czynników wpływających na działanie. Czynnik powodujący działanie mierzy częstotliwość lub intensywność, z jaką obiekt kosztów wymaga użycia czynności, wiążąc w ten sposób wykonanie zadań czynności z potrzebami jednego lub większej liczby obiektów kosztów. Obiekt kosztowy jest powodem wykonywania czynności; jest to jednostka produktu lub usługi, segment operacyjny organizacja lub nawet inna działalność, dla której kierownictwo chce przypisać koszty do celów kalkulacji kosztów jednostkowych lub podejmowania decyzji. Pule kosztów działań są następnie ponownie przypisywane do ostatecznych obiektów kosztów zgodnie z intensywnością, z jaką każdy obiekt kosztów wykorzystywał odpowiednie czynniki działania. Czynnikiem kosztowym można zdefiniować jako "każdy czynnik, który ma wpływ na zmianę poziomu całkowitego kosztu dla obiektu kosztowego". Ogólnie można zidentyfikować cztery rodzaje czynników kosztowych: oparte na ilości, na działaniach, konstrukcyjne i wykonawcze. Zarządzanie oparte na działaniach koncentruje się na czynnikach kosztowych opartych na działaniach. W badaniu i określaniu czynników kosztowych stosuje się wiele metod, takich jak diagramy przyczynowo-skutkowe, symulacje kosztów i analiza Pareto. Tradycyjne systemy przypisywania kosztów zazwyczaj przypisywałyby bezpośrednio do obiektów kosztów koszty zużycia zasobów, które można ekonomicznie powiązać bezpośrednio z jednostkami produkcji wymagającymi zasobów. Pozostałe koszty, zwane kosztami pośrednimi, byłyby gromadzone w jednej lub kilku pulach kosztów, które następnie byłyby gromadzone być przypisane do obiektów kosztowych zgodnie z podstawami alokacji związanymi z wolumenem. Gdy różne produkty zużywają zasoby w stawkach, które nie są dokładnie odzwierciedlone w ich względnych liczbach (ilościach), tradycyjne podejście do alokacji kosztów spowoduje subsydiowanie krzyżowe kosztów produktu. Oznacza to, że stosunkowo prosty produkt o dużej objętości zostanie ostatecznie zawyżony i dotowany później niedoszacowany, niewielki wolumen, stosunkowo złożony produkt, co skutkuje niedokładnymi kosztami jednostkowymi i nieoptymalnymi decyzjami dotyczącymi cen linii produktów i ocenami wydajności. Kosztorysowanie oparte na działaniach próbuje uwzględnić niejednorodność zużycia zasobów w różnych produktach w przypisaniu kosztów.

Agencje reklamowe to niezależne przedsiębiorstwa, które ewoluowały, aby rozwijać, przygotowywać i umieszczać reklamy w mediach reklamowych dla sprzedawców, którzy chcą znaleźć klientów na swoje towary, usługi i pomysły. Reklamodawcy korzystają z usług agentów, gdy uważają, że agencja będzie bardziej doświadczona niż oni w tworzeniu reklam lub rozwijaniu kampanii reklamowej. Ponieważ przedsiębiorstwa stały się bardziej złożone i zróżnicowane, wiele z nich konsultowało się z agencjami, aby pomogły im w realizacji działań związanych z komunikacją marketingową. Nowoczesna agencja reklamowa świadczy klientom szereg ważnych usług, w tym planowanie i zakup mediów, badania, informacje rynkowe, pomoc w promocji sprzedaży, opracowywanie kampanii i tworzenie reklam, a także szereg usług mających na celu pomoc reklamodawcy w osiągnięciu celów marketingowych. Pierwszą udokumentowaną agencją reklamową w Stanach Zjednoczonych była N. W. Ayer Agency, założona w 1877 r. Przedtem agenci reklamowi byli pośrednikami kosmicznymi - agentami, którzy pozyskiwali reklamy od firm, a następnie sprzedawali je gazetom, które miały trudności z uzyskaniem reklam poza miastem.

EWOLUCJA AGENCJI REKLAMOWEJ OD LAT 70. XIX W. DO POCZĄTKU LAT 1900.

Pod koniec XIX wieku większość reklam pojawiała się w gazetach, na plakatach i ulotkach. Ponieważ trudno było odtworzyć ilustracje, większość tych reklam była prostymi tekstowymi artykułami. Do 1900 roku w Stanach Zjednoczonych zaczęły pojawiać się pierwsze specjalistyczne magazyny. Czasopisma takie jak Field & Stream (w 1895 r.) i Good Housekeeping (w 1900 r.) stworzyły nisze rynkowe, które umożliwiały masowy marketing dla konsumentów o zróżnicowanych zainteresowaniach. Ponadto technologia druku znacznie się rozwinęła, umożliwiając pełnokolorowe ilustracje. Agencje reklamowe zaczęły wykorzystywać nową technologię do tworzenia atrakcyjniejszych reklam dla nowych nisz rynkowych, stając się w ten sposób centrami kreatywnymi, a nie tylko pośrednikami kosmicznymi. Koniec XIX i początek XX wieku to czasy, gdy społeczeństwo obawiało się nieetycznych praktyk biznesowych. Wiele zawodów utworzyło własne organizacje w celu stworzenia etycznych standardów działania. Amerykańskie Stowarzyszenie Agencji Reklamowych (AAAA) zostało założone w 1917 r., częściowo w odpowiedzi na te obawy etyczne. Gazety również ustaliły własne standardy etyczne dotyczące stawek pobieranych za reklamy. Do 1917 r. wydawcy zgodzili się ustalić stałą stawkę 15 procent jako standardową prowizję, jaką otrzymywałaby agencja reklamowa - z wyjątkiem reklamy lokalnej, dla której na ogół nie było z góry ustalonej prowizji . Ponadto uchwalono dwa prawa mające na celu złagodzenie obaw dotyczących nieetycznych praktyk reklamowych. Ustawa o Federalnej Komisji Handlu z 1914 r. została pierwotnie zaprojektowana w celu uznania wszystkich nieuczciwych metod konkurencji za bezprawne. Dopiero w 1922 roku reklama została prawnie uregulowana na mocy tej ustawy. Sprawą, która ustanowiła ten precedens prawny, była sprawa FTC v. Winsted Hosiery Company (1922) . Ustawa o czystej żywności i lekach z 1906 roku była pierwszą ustawą, która ograniczyła reklamę leków patentowych - leków reklamowanych przy użyciu przesadnych twierdzeń o skuteczności - do stosowania przez dzieci.

EWOLUCJA AGENCJI REKLAMOWEJ OD 1920 DO POCZĄTKU LAT 50. XX WIEKU

W latach 20. XX wieku większość agencji reklamowych ustaliła, że większość decyzji zakupowych rodziny była podejmowana przez kobiety lub była pod ich wpływem. W związku z tym agencje reklamowe tworzyły pełnokolorowe reklamy w magazynach dla towarów, takich jak drogie samochody, lodówki i radia. Gazety nadal używały prostych reklam. Chociaż Guglielmo Marconi wynalazł pierwsze działające radio w 1895 r., radio stało się popularne do użytku domowego i rodzinnego dopiero na początku lat 20. XX wieku. W tej dekadzie, w wyniku powszechnego zainteresowania radiem, agencje reklamowe produkowały programy radiowe w jedynym celu przyciągnięcia konsumentów do popularnych produktów krajowych. Na przykład opery mydlane były pierwotnie tworzone w celu reklamowania produktów mydlanych Procter & Gamble. Lata 30. XX wieku były okresem odnowionego zainteresowania opinii publicznej ustawodawstwem dotyczącym nieuczciwych i oszukańczych praktyk biznesowych. Poprawka Wheelera-Lei z 1934 r. do Federal Trade Commission Act umożliwiła Federal Trade Commission (FTC) ochronę konsumentów przed oszukańczą reklamą w przemyśle spożywczym, farmaceutycznym, urządzeń terapeutycznych i kosmetycznym . Ustawa Robinsona-Patmana z 1936 r. uniemożliwiała producentom oferowanie rabatów promocyjnych klientom detalicznym, chyba że oferowali również rabaty promocyjne konkurentom tego klienta. Chociaż II wojna światowa zawiesiła produkcję wielu dóbr i usług w czasie pokoju, wielu agentów reklamowych znalazło zatrudnienie w War Advertising Council, który był odpowiedzialny za mobilizację publicznego poparcia dla wysiłku wojennego. Ta organizacja później stała się Ad Council.

EWOLUCJA AGENCJI REKLAMOWEJ OD LAT 50. DO POCZĄTKU LAT 90. XX WIEKU

Koniec II wojny światowej przyniósł kulminację ponad dekady niezaspokojonego popytu konsumenckiego w wyniku Wielkiego Kryzysu i wojny. Większość rynków dóbr i usług znalazła chętną bazę konsumentów na nowe produkty - w tym telewizory. Ze względu na proliferację sprzedaży telewizyjnej w latach 50. XX wieku agencje reklamowe zaczęły łączyć wizualny wpływ reklam drukowanych z słuchowym wpływem radia, aby stworzyć realistyczny efekt. To z kolei spowodowało zmianę w strukturze agencji reklamowych. Na przykład przed latami 50. XX wieku głównym źródłem kreatywności była osoba pisząca przekaz reklamowy - nazywana copywriterem. W miarę jak telewizja sprawiała, że konsumenci coraz bardziej oswajali się z obrazami wizualnymi, dyrektor artystyczny i artysta stali się ważniejsi. W latach 50. XX wieku duża liczba powracających weteranów zaczęła zawierać związki małżeńskie i mieć dzieci - pokolenie dzieci znane jako baby boomers. Po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych agencje reklamowe uznały za opłacalne sprzedawanie niektórych towarów i usług bezpośrednio na rynku młodzieżowym. Reklamy dżinsów i sprzętu stereo pojawiły się we wkładkach do gazet, w niszowych magazynach dla młodzieży i w telewizji. W latach 60. XX wieku duże konta firm z listy Fortune 500 przeniosły się z większych agencji do mniejszych, bardziej responsywnych agencji. Nowsze, bardziej kreatywne reklamy okazały się popularne i dochodowe. Zyski pozwoliły agencjom wydawać więcej pieniędzy na badania reklamowe - często zatrudniając psychologów behawioralnych do projektowania szczegółowych badań zachowań zakupowych konsumentów. Funkcją psychologa behawioralnego było określanie, dlaczego konsumenci kupują towary i usługi. Postęp w projektowaniu produktów w latach 60. i 70. XX wieku spowodował niewielkie różnice między większością produktów - problem znany jako parytet produktu - i zmusił agencje reklamowe do większej kreatywności w celu odróżnienia produktu ich klienta od równie dobrych produktów konkurencji. Cała ta kreatywność miała swoją cenę - produkcja dwuminutowych reklam telewizyjnych stała się bardzo droga. Agencje reklamowe rozwiązały dylemat kosztów, projektując trzydziestosekundowe reklamy telewizyjne z zapadającymi w pamięć sloganami reklamowymi - krótkimi frazami zaprojektowanymi tak, aby przyciągnąć uwagę konsumenta i utrzymać rozpoznawalność określonej marki dobra lub usługi. Klienci agencji reklamowych zaczęli żądać wyników dla coraz droższych reklam - w formie danych badawczych od konsumenta końcowego. Jednak koszt tych badań, w tym zatrudnienia badaczy reklamy, był zbyt wysoki dla małych agencji, co zmusiło mniejsze agencje do połączenia się w większe w latach 80. XX wieku . W tej dekadzie niektóre agencje reklamowe odeszły od tradycyjnej reklamy radiowej i telewizyjnej na rzecz technik promocji sprzedaży (takich jak rabaty, kupony i loterie), które oferowały wymierne dowody wzrostu sprzedaży.

EWOLUCJA AGENCJI REKLAMOWEJ OD 1991 DO DZIŚ

Obecne agencje reklamowe stosują wiele technik, które były popularne we wczesnych latach reklamy. Gazety nadal reklamują się głównie w formacie tekstowym, chociaż kolorowe wkładki stają się coraz bardziej popularne. Agencje reklamowe nadal mogą reklamować się w coraz mniejszych magazynach niszowych. Radio pozostaje popularnym medium reklamowym na rynkach lokalnych. Powszechna dostępność telewizji kablowej i transmisji satelitarnej rozdrobniła reklamę telewizyjną na rynki niszowe. Jednak pewne zmiany w branży reklamowej nadal zmieniają sposób działania agencji reklamowych. Zmiany te omówiono poniżej.

Globalizacja. Agencje reklamowe są pod coraz większą presją tworzenia reklam produktów na rynku globalnym, często reklamując tę samą markę na różnych rynkach na całym świecie. Agencje muszą często brać pod uwagę kulturę, język i zwyczaje podczas projektowania reklamy dostosowanej do rynku międzynarodowego. Obecnie, aby sprostać wymaganiom globalnego rynku, reklamodawcy tworzą duże agencje międzynarodowe i nadal debatują nad tym, czy standaryzować reklamę globalnie, czy też segmentować reklamy według kultury lub narodowości .

Internet. Chociaż Internet jest nadal najbardziej dostępny w krajach rozwiniętych, transmisja satelitarna może wkrótce udostępnić dostęp do Internetu większości ludzi na całym świecie. Internet umożliwia agencjom reklamowym kierowanie przekazów do konsumentów na całym świecie i niedrogie przeprowadzanie badań rynkowych. Łatwy dostęp do informacji z badań rynkowych może umożliwić agencjom reklamowym dalsze opracowywanie reklam w celu dotarcia do coraz mniejszych nisz rynkowych na całym świecie. Jednocześnie pewne siły ograniczają dostępność i wykorzystanie informacji gromadzonych w Internecie. Na przykład ustawa o ochronie dzieci w Internecie (1998), lub COPA, jest prawem Stanów Zjednoczonych, które ma wpływ na transakcje biznesowe dokonywane przez dzieci korzystające z Internetu. COPA wymaga, aby strony internetowe, które pozyskują dane osobowe od dzieci poniżej 13 roku życia, w widocznym miejscu zamieszczały politykę prywatności i wymagały zgody rodziców na ujawnienie danych osobowych podanych przez te dzieci przed rozpoczęciem jakichkolwiek transakcji biznesowych. Wiele krajów opracowuje prawa podobne do COPA i pozostaje kwestią otwartą, w jaki sposób COPA i inne nadchodzące przepisy wpłyną na agencje reklamowe prowadzące działalność na całym świecie.

Rola rządu w reklamie Od 2000 r. Ad Council działa jako agencja reklamowa zajmująca się problemami społecznymi, takimi jak jazda pod wpływem alkoholu, nietolerancja rasowa i przemoc domowa (Russell i Lane, 1998; The Ad Council, 2000). Ad Council prawdopodobnie rozszerzy swoją rolę jako agencja reklamowa, która pełni rolę katalizatora zmian społecznych. Zmieniające się zachęty Podczas gdy 15-procentowa prowizja od sprzedaży brutto obowiązuje od jakiegoś czasu, obecnie powszechne jest oferowanie innych zachęt, takich jak miejsca w lożach na wydarzeniach sportowych i koncertach muzycznych .

ROZWIJAJĄCE SIĘ DZIEDZINY KARIERY W REKLAMIE

Obecnie agencje reklamowe obejmują szeroką gamę specjalistów, którzy współpracują ze sobą, aby stworzyć kompletną i dokładną kampanię reklamową. Menedżerowie ds. kont przydzielają zasoby agencji, w tym czas, pieniądze i personel do poszczególnych projektów. Menedżer ds. kont często tworzy zespół osób, z których każda wnosi do projektu określoną specjalizację reklamową. Zespół obejmuje dyrektora artystycznego, dyrektora kreatywnego, artystów, copywriterów i projektantów. Zespół może również obejmować innych specjalistów, takich jak analitycy mediów, testerzy produktów, badacze i konsultanci ds. public relations.

Amerykański Instytut Certyfikowanych Księgowych (AICPA) jest wiodącą krajową organizacją zawodową dla zawodu biegłego rewidenta (CPA) w Stanach Zjednoczonych. Jego założenie w 1887 r. było kamieniem milowym w ustanowieniu księgowości jako zawodu wyróżniającego się rygorystycznymi wymaganiami edukacyjnymi, wysokimi standardami zawodowymi, ścisłym kodeksem etyki zawodowej i zobowiązaniem do służenia interesowi publicznemu. W 2000 r. jego członkowie liczyli ponad 336 000 biegłych rewidentów z całego kraju, zatrudnionych w różnych środowiskach. Około 45 procent pracuje w biznesie i przemyśle, prawie 40 procent pracuje w firmach księgowych, a jeszcze inni są pracownikami organów i agencji rządowych lub są zatrudnieni w instytucjach edukacyjnych. Ponadto niektórzy członkowie pracują w zawodzie prawniczym, oferują usługi konsultingowe lub przeszli na emeryturę. Oprócz tych segmentów członkowskich, AICPA ma współpracowników (osób, które zdały Jednolity Egzamin CPA i są w trakcie spełniania innych wymagań, aby zostać CPA), a także studentów i członków międzynarodowych. Łącznie AICPA reprezentuje ponad 350 000 osób. Podstawową misją AICPA jest dostarczanie zasobów, informacji i przywództwa niezbędnych do umożliwienia CPA wykonywania usług w najlepszy profesjonalny sposób, aby przynieść korzyści zarówno społeczeństwu, jak i pracodawcom i klientom. Działania obejmują orędownictwo, certyfikację i licencjonowanie, komunikację, rekrutację i edukację, opracowywanie standardów i monitorowanie wyników. Realizując swoją misję, Instytut współpracuje z lokalnymi stowarzyszeniami CPA w pięćdziesięciu czterech jurysdykcjach księgowych (pięćdziesiąt stanów plus Waszyngton, D.C., Portoryko, Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych i Guam), dając priorytet tym obszarom, w których publiczne poleganie na umiejętnościach CPA jest największe. W świetle swojego zakresu i zasobów, AICPA jest krajowym przedstawicielem CPA przed rządami, organami regulacyjnymi i innymi organizacjami w zakresie ochrony i promowania interesów członków, przy jednoczesnym zachowaniu zaufania publicznego do systemu sprawozdawczości finansowej. Promuje również świadomość społeczną i zaufanie do uczciwości, obiektywizmu, kompetencji i profesjonalizmu CPA. Co najważniejsze, w celu zwiększenia zrozumienia przez kluczowych decydentów biznesowych umiejętności i wiedzy CPA, AICPA uruchomiło pierwszą w kraju kampanię reklamową prowadzoną w imieniu zawodu. Po pięciu kolejnych latach sukcesów, kompleksowa kampania reklamowa obejmowała reklamy telewizyjne, radiowe, drukowane i internetowe w całym kraju. Poprzez swoje komitety członkowskie złożone z wolontariuszy i personel zawodowy, AICPA ustanawia, monitoruje i egzekwuje standardy zawodowe, a także pomaga członkom w ciągłym doskonaleniu ich profesjonalnego postępowania, wyników i wiedzy. Promuje również i chroni tytuł CPA i zachęca, wśród stanów, które licencjonują CPA, do najwyższego możliwego poziomu jednolitych standardów certyfikacji i licencjonowania. W rzeczywistości AICPA opracowuje Jednolity Egzamin CPA, który jest przeprowadzany dla wszystkich kandydatów na stanowisko CPA we wszystkich stanach i jurysdykcjach licencyjnych w USA. Jako największe stowarzyszenie dla zawodu księgowego, AICPA jest również głównym źródłem informacji dla CPA i na temat zawodu CPA. W związku z tym AICPA, od 2000 r., opracowuje internetowy portal pionowy, który zapewni CPA zasoby, aby lepiej obsługiwać klientów i organizacje z małych i średnich przedsiębiorstw. Będzie on dostarczał informacje i usługi CPA szybciej, wydajniej i bardziej ekonomicznie niż jest to obecnie łatwo dostępne. Celem portalu jest stanie się ostatecznym miejscem docelowym e-biznesu zarówno dla potrzeb zawodowych, jak i biznesowych CPA, ich klientów i pracodawców. AICPA Online, strona internetowa Instytutu (www.aicpa.org), oferuje opinii publicznej najbardziej wszechstronne pojedyncze źródło informacji, jakie istnieje na temat zawodu CPA. Dla swoich członków Instytut posiada najobszerniejszą w kraju bibliotekę księgowości i publikuje liczne tomy norm technicznych i publikacji tematycznych. Inną misją AICPA jest zachęcanie wysoko wykwalifikowanych osób do zostania księgowymi. Poprzez edukatorów członkowskich, zalecenia dotyczące programów nauczania rachunkowości, ukierunkowaną rekrutację i materiały promocyjne, AICPA pomaga zapewnić ciągły przepływ wykwalifikowanych księgowych do zawodu. Oprócz wspierania rozwoju wybitnych programów akademickich dla studentów, AICPA jest również głównym dostawcą kursów edukacyjnych i materiałów do ustawicznego kształcenia zawodowego, które jest wymagane przez większość jurysdykcji w celu kontynuacji licencjonowania księgowych i członkostwa w AICPA. Inicjatywy AICPA podejmowane w imieniu zawodu CPA są liczne i stale ewoluują, aby nadążać za zmieniającymi się potrzebami bardzo zróżnicowanego członkostwa w niestabilnym środowisku biznesowym. Jako główny składnik tego celu, AICPA w 1998 r. uruchomiło trwający projekt CPA Vision Project (www.cpavision.org). Poprzez tę ogólnokrajową oddolną inicjatywę, zawód CPA zdefiniował swoją własną przyszłość, zbierając poglądy CPA ze wszystkich segmentów zawodu w całym kraju. W drodze konsensusu, zawód opracował oświadczenie o podstawowym celu i wizji oraz zidentyfikował nowy zestaw podstawowych wartości, usług i kompetencji, które będą charakteryzować pracę CPA w przyszłości. CPA Vision, zbiorcze określenie tych ustaleń, rozszerzy unikalne umiejętności, wiedzę specjalistyczną i szkolenia CPA na nowe usługi i produkty, które wnoszą unikalną wartość dodaną na bieżąco na ciągle zmieniającym się rynku. W celu zidentyfikowania obszarów, w których księgowi mogą oferować nowe usługi oparte na ich specjalistycznej wiedzy i aby kierować rynki do członków, Instytut opracował "usługi zapewnienia", które mają na celu poprawę jakości informacji lub jej kontekstu dla decydentów. Decydenci mogą być kadrą zarządzającą, użytkownikami informacji finansowych i niefinansowych, a nawet konsumentami. AICPA szkoli i licencjonuje księgowych, aby oferowali wyłączną usługę zapewnienia i pieczęć dla stron internetowych firm zajmujących się handlem elektronicznym przez Internet. Usługa znana jako CPA WebTrust wskazuje za pomocą specjalnej pieczęci WebTrust, która pojawia się na stronie internetowej firmy, że księgowy zweryfikował praktyki biznesowe firmy, integralność transakcji oraz środki ochrony prywatności i bezpieczeństwa. Pieczęć ma na celu zapewnienie konsumentom pewności podczas przeprowadzania transakcji e-commerce na tej stronie internetowej. Inne usługi audytorskie obejmują CPA ElderCare Services (świadczenie usług finansowych i niefinansowych w celu pomocy starszym klientom), CPA SysTrust (zwiększanie zaufania do systemów, które wspierają działalność gospodarczą lub działalność) i CPA Performance View (ułatwianie podmiotowi opracowywania systemu pomiaru wydajności dostosowanego do jego unikalnej misji i planu strategicznego). Dla rosnącej liczby CPA, którzy są członkami kierownictwa w korporacjach wszystkich rozmiarów - określanych jako członkowie w "biznesie i przemyśle" - AICPA utworzyło Centrum Doskonałości w Zarządzaniu Finansowym (CEFM). CEFM jest wirtualnym zasobem dla wielu programów, produktów, usług, zasobów wewnętrznych i partnerstw zewnętrznych AICPA, które wspierają pracę członków biznesowych i branżowych. Oferty te obejmują szeroki program benchmarkingu, specjalne konferencje, grupowe i samodzielne kursy edukacji zawodowej, badania nad wiodącymi tematami rachunkowości zarządczej i nowe publikacje. CEFM ma również na celu zapewnienie członkom aktualnych informacji na temat umiejętności, wiedzy, technologii i technik zarządzania wymaganych od księgowych, aby mogli pełnić role decyzyjne jako kluczowi członkowie zespołów zarządzających swoich firm. Przyjmując talent i wiele perspektyw oferowanych przez liczne grupy demograficzne w Ameryce, AICPA przyjęła oświadczenie o różnorodności, które, jak ma nadzieję, posłuży jako model dla zawodu księgowego, a także innych organizacji zawodowych. W tym oświadczeniu AICPA obiecuje przejąć inicjatywę w zachęcaniu, docenianiu i pielęgnowaniu różnorodności wśród swoich członków i siły roboczej poprzez identyfikowanie, uznawanie i wspieranie strategii i wysiłków w organizacji i zawodzie poświęconych osiąganiu tych celów różnorodności. We wszystkich swoich szeroko zakrojonych działaniach na rzecz zawodu księgowego, AICPA utrzymuje cel stania się najlepszym istniejącym stowarzyszeniem zawodowym. W czerwcu 1998 r. stała się pierwszą organizacją zrzeszającą profesjonalistów w Stanach Zjednoczonych, która uzyskała certyfikat ISO 9001, przyznawany przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną przy użyciu systemu certyfikacji opartego na szeregu międzynarodowych norm dotyczących zarządzania jakością i zapewniania jakości. Organizacyjnie AICPA jest kierowana i zarządzana przez członków. Realizuje swoją misję i cele poprzez pracę wolontariuszy około 2000 członków, którzy zasiadają w radzie zarządzającej, zarządzie, radach, komitetach, podkomitetach i zespołach zadaniowych. Rada zarządzająca, prawie 300-osobowy organ zarządzający AICPA, spotyka się dwa razy w roku i jest odpowiedzialny za ustalanie ogólnej polityki. Aby zapewnić reprezentację ze wszystkich pięćdziesięciu czterech jurysdykcji księgowych, jeden członek AICPA jest wyznaczany przez każde stowarzyszenie stanowe CPA na roczną kadencję, a członkowie ze stowarzyszeń stanowych z wakatami w radzie są wybierani każdego roku na trzyletnią kadencję. Ponadto w radzie zasiadają zarząd, byli przewodniczący i dwudziestu jeden członków. Zarząd, komitet wykonawczy rady, promuje stałe cele Instytutu poprzez przywództwo i zarządzanie. Jego dwudziestu trzech członków składa się z szesnastu dyrektorów i trzech członków publicznych (niebędących CPA), którzy pełnią funkcję przez trzyletnie kadencje, a także przewodniczącego, wiceprzewodniczącego, byłego przewodniczącego i prezesa, który jest członkiem personelu Instytutu. Z personelem liczącym około siedmiuset osób, AICPA ma cztery biura. Jego siedziba główna znajduje się pod adresem 1211 Avenue of the Americas, Nowy Jork, NY 10036-8775. Pozostałe lokalizacje znajdują się w Waszyngtonie, D.C.; Jersey City, New Jersey; i Lewisville, Teksas.

American Management Association (AMA) jest wiodącą na świecie organizacją rozwoju zarządzania opartą na członkostwie. Programy edukacji biznesowej i rozwoju zarządzania oferowane przez AMA zapewniają członkom i klientom możliwość nauki doskonałych umiejętności biznesowych i najlepszych dostępnych praktyk zarządzania. AMA realizuje ten cel poprzez różnorodne seminaria, konferencje, oceny, dostosowane rozwiązania edukacyjne, książki i zasoby online. Zakres programów oferowanych przez AMA obejmuje finanse, zasoby ludzkie, sprzedaż i marketing, produkcję i zarządzanie międzynarodowe, a także wiele innych. Filozofia AMA polega na byciu non-profitową, opartą na członkostwie organizacją edukacyjną, która pomaga osobom fizycznym i przedsiębiorstwom w rozwijaniu efektywności organizacyjnej, która jest główną zrównoważoną przewagą konkurencyjną w gospodarce globalnej. Głównym celem AMA jest identyfikacja najlepszych praktyk zarządzania na świecie w celu zapewnienia usług oceny, projektowania, rozwoju, samorozwoju i nauczania. AMA realizuje ten cel dzięki obfitości mediów drukowanych i elektronicznych oraz metodologii nauczania, które są zaprojektowane w jedynym celu zwiększenia wzrostu osób fizycznych i organizacji. Początki AMA sięgają 1913 r., kiedy założono National Association of Corporation Schools. Około 1922 r. National Association of Corporation Schools połączyło się z Industrial Relations Association of America, które zostało założone w 1918 r. W wyniku fuzji powstało National Personnel Association. Niedługo po fuzji, w 1923 r., zarząd National Personnel Association wybrał nową nazwę American Management Association. Współczesne AMA, jak jest znane dzisiaj, rozpoczęło się od konsolidacji pięciu ściśle powiązanych stowarzyszeń krajowych, które wszystkie były poświęcone edukacji w zakresie zarządzania. Konsolidacja organizacji w jedną organizację skłoniła regentów State University of New York do nadania AMA tytułu organizacji edukacyjnej. AMA oferuje wiele korzystnych programów skierowanych do różnych osób. O prócz swoich tradycyjnych programów, AMA oferuje również programy dla uczniów szkół średnich i wyższych oraz ma specjalne partnerstwa z lokalnymi organizacjami szkoleniowymi w zakresie zarządzania. Więcej informacji można uzyskać w American Management Association pod adresem 1601 Broadway, New York, NY 10019; (212) 586-8100 (telefon), (212) 903-8168 (faks), (800) 262-9699 (obsługa klienta); lub na stronie www.amanet.org.

W połowie lat 30. XX wieku American Marketing Society (założone w 1931 r.) i National Association of Teachers of Marketing (założone w 1915 r.) doszły do dwóch wniosków: obie organizacje miały wspólne zainteresowania w zakresie marketingu, a wiele ich publikacji i członkostw się pokrywało. Po tych wnioskach pomysł połączenia grup stał się rzeczywistością w 1937 r. wraz z powstaniem American Marketing Association (AMA). AMA jest profesjonalną, non-profitową organizacją dla marketingowców z ponad 500 północnoamerykańskimi oddziałami zawodowymi i członkostwem na całym świecie (w dziewięćdziesięciu dwóch krajach) przekraczającym 45 000. AMA wspiera również rozwój zawodowy studentów poprzez około 400 oddziałów uniwersyteckich na całym świecie. AMA zostało zorganizowane w celu rozwijania nauki o marketingu i zawsze kładło nacisk na doskonalenie zarządzania marketingiem poprzez wiedzę marketingową zdobywaną poprzez badanie, rejestrowanie i rozpowszechnianie informacji. Obecnie AMA dąży do zachęcania do większego zainteresowania i troski o edukację, do pomocy specjalistom ds. marketingu w ich wysiłkach na rzecz rozwoju osobistego i zawodowego oraz do promowania integracji rozważań etycznych i ogólnych praktyk marketingowych. W 1938 r. AMA zgodziła się współpracować z U.S. Bureau of the Census w celu ujednolicenia definicji marketingu agencji rządowych. Zarząd AMA debatował nad odpowiednimi definicjami i w 1985 r. zatwierdził definicje marketingu ("Proces planowania i realizacji koncepcji, ustalania cen, promocji i dystrybucji pomysłów, towarów i usług w celu tworzenia wymian, które spełniają cele indywidualne i organizacyjne)" oraz badań marketingowych ("Funkcja, która łączy konsumenta, klienta i opinię publiczną z podmiotem prowadzącym marketing za pośrednictwem informacji") (AMA, Definicje, 1999). AMA rozpowszechnia informacje za pośrednictwem czterech czasopism naukowych, które stanowią fora do dzielenia się wysiłkami w zakresie badań marketingowych; trzech magazynów biznesowych, które zapewniają dyskusje na temat pojawiających się problemów marketingowych dla kadry kierowniczej wyższego szczebla ds. marketingu; i jeden newsletter, który porusza wszystkie aspekty marketingu, w tym spostrzeżenia na temat etyki, nowych produktów i nie tylko. Wersje internetowe tych publikacji są dostępne na stronie www.ama .org/pub.

Amerykanie z niepełnosprawnościami z 1990 r. (ADA) to kompleksowy akt prawny dotyczący praw obywatelskich osób niepełnosprawnych. 26 lipca 1990 r. prezydent George Bush podpisał ADA jako szeroko zakrojone prawodawstwo mające na celu uczynienie amerykańskiego społeczeństwa bardziej dostępnym dla osób niepełnosprawnych i zakazanie dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność. Ustawa dzieli się na pięć tytułów:

1. Zatrudnienie. Firmy muszą zapewnić rozsądne udogodnienia we wszystkich aspektach zatrudnienia, aby chronić prawa osób niepełnosprawnych.
2. Usługi publiczne. Osobom niepełnosprawnym nie można odmówić udziału w programach lub działaniach służby publicznej, które są dostępne dla osób bez niepełnosprawności.
3. Udogodnienia publiczne. Wszystkie nowe budynki muszą być dostępne dla osób niepełnosprawnych.
4. Telekomunikacja. Firmy telekomunikacyjne muszą mieć usługę przekazywania połączeń telefonicznych dla osób korzystających z urządzeń telekomunikacyjnych dla osób głuchych (TTY) lub podobnych urządzeń.
5. Różne. Niniejszy tytuł zawiera przepis zakazujący przymuszania, grożenia lub odwetu wobec osób niepełnosprawnych lub osób pomagających im w dochodzeniu ich praw na mocy ADA.

Ochrona ADA dotyczy przede wszystkim, ale nie wyłącznie, osób z niepełnosprawnością fizyczną i psychiczną. Zbudowana na fundamencie ustawowego, prawnego i programowego doświadczenia, ADA została opracowana na wzór Ustawy o prawach obywatelskich z 1964 r. i Ustawy o rehabilitacji z 1973 r. Aby zrozumieć podstawę uchwalenia ADA, należy przyjrzeć się pewnym wydarzeniom historycznym z lat 70. i ruchowi na rzecz praw osób niepełnosprawnych. Przede wszystkim było to pragnienie osób niepełnosprawnych, aby dążyć do osiągnięcia celu pełnego uczestnictwa w społeczeństwie amerykańskim, co doprowadziło do Ustawy o rehabilitacji z 1973 r. i Ustawy o edukacji osób niepełnosprawnych z 1974 r., które tak silnie wpłynęły na ADA. Skutki, jakie ADA może mieć na przedsiębiorstwa, obejmują restrukturyzację lub zmianę układu budynku, modyfikację sprzętu i usuwanie barier. Na przykład we wrześniu 1999 r. Greyhound Bus Lines z Dallas w Teksasie usunął bariery architektoniczne i zaczął zapewniać pomoc pasażerom niepełnosprawnym za pomocą autobusów wyposażonych w windy. Inny przykład skutków ADA miał miejsce w lutym 1997 r., kiedy hrabstwo Harrison w stanie Missisipi dało osobom głuchym lub niedosłyszącym równe szanse na zasiadanie w ławie przysięgłych. Ustawa Americans with Disabilities Act z 1990 r. jest uważana za najbardziej radykalny akt prawny od czasu ustawy Civil Rights Act z 1964 r.

Podstawowym celem funkcji księgowej w organizacji jest przetwarzanie informacji finansowych i sporządzanie sprawozdań finansowych na koniec okresu obrachunkowego. Firmy muszą systematycznie przetwarzać informacje finansowe i muszą mieć pracowników, którzy sporządzają sprawozdania finansowe w cyklu miesięcznym, kwartalnym i / lub rocznym. Aby osiągnąć te podstawowe cele, należy wykonać szereg czynności. Razem te kroki są znane jako cykl rozliczeniowy. Kroki mające zastosowanie do ręcznego systemu księgowego opisano poniżej. Później odbędzie się krótkie omówienie skomputeryzowanego systemu przetwarzania.

KROKI CYKLU

1. Gromadzenie i analiza danych z transakcji i zdarzeń: W miarę pojawiania się transakcji i zdarzeń związanych z zasobami finansowymi są analizowane pod kątem ich wpływu na sytuację finansową przedsiębiorstwa. Jako przykład rozważmy sprzedaż na jeden dzień w punkcie sprzedaży detalicznej, która jest zbierana na taśmie kasowej. Te sprzedaże stają się danymi wejściowymi do systemu księgowego. Każda organizacja tworzy plan kont, który identyfikuje kategorie do rejestrowania transakcji i zdarzeń. Plan kont dla handlu detalicznego , o którym mowa wcześniej w tym paragrafie, będzie obejmował Cash and Sales.

2. Dziennik transakcji: Po zebraniu i przeanalizowaniu informacji uzyskanych w pierwszym kroku, informacje są wprowadzane w dzienniku głównym, zwanym księgą pierwotnego wpisu. Kronikowanie transakcji może odbywać się w sposób ciągły, ale ten krok można wykonać zbiorczo na koniec dnia, jeśli dane z podobnych transakcji są sortowane i gromadzone, na przykład na taśmie kasowej. Pod koniec dnia sprzedaż w wysokości 4000 USD za gotówkę zostanie odnotowana w dzienniku głównym w następującej formie:
Gotówka 4000
Sprzedaż 4000

3. Księgowanie w księdze głównej: Zapisy dziennika głównego są księgowane w księdze głównej zorganizowanej według kont. Wszystkie transakcje na tym samym koncie są zbierane i podsumowywane; na przykład konto "Sprzedaż" będzie gromadzić całkowitą wartość sprzedaży w danym okresie. Gdyby księgowanie odbywało się codziennie, konto "Sprzedaż" w księdze pokazywałoby łączną sprzedaż z każdego dnia, a także łączną sprzedaż za dotychczasowy okres. Księgowanie na kontach księgowych może być rzadsze, na przykład na koniec każdego dnia, na koniec tygodnia lub nawet na koniec miesiąca.

4. Przygotuj nieskorygowane saldo próbne: Pod koniec okresu księgowanie podwójnego zapisu wymaga, aby obciążenia i uznania zapisane w księdze głównej były równe. Debet i kredyt oznaczają jedynie pozycję - odpowiednio lewą i prawą. Niektóre rachunki mają zwykle salda debetowe (np. Aktywa i wydatki), a inne konta mają salda kredytowe (np. Pasywa, kapitał własny i przychody właścicieli). Ponieważ transakcje są rejestrowane w dzienniku głównym, a następnie księgowane w księdze, wszystkie kwoty odnotowane po stronie debetowej kont (tj. Zarejestrowane po lewej stronie) muszą być równe wszystkim kwotom zarejestrowanym po stronie kredytowej kont (tj. prawa strona). Przygotowanie nieskorygowanego salda próbnego polega na sprawdzeniu równości obciążeń i kredytów zapisanych w księdze głównej. Jeśli na tym etapie zostaną znalezione nierówne kwoty obciążeń i kredytów, przyczyna nierówności jest badana i korygowana przed przejściem do następnego kroku. Ponadto to nieskorygowane saldo próbne zapewnia salda wszystkich kont, które mogą wymagać korekty w następnym kroku.

5. Przygotuj korekty: Korekty na koniec okresu są wymagane w celu doprowadzenia rachunków do ich właściwych sald po uwzględnieniu transakcji i / lub zdarzeń jeszcze niezarejestrowanych. W ramach rachunkowości memoriałowej przychody są rejestrowane w momencie ich uzyskania, a koszty w momencie ich poniesienia. W związku z tym może być wymagany wpis na koniec okresu, aby odnotować dochód, który został osiągnięty, ale nie został jeszcze ujęty w księgach. Podobnie może być wymagana korekta w celu odnotowania kosztu, który mógł zostać poniesiony, ale jeszcze nie został zaksięgowany.

6. Przygotuj skorygowane saldo próbne: Podobnie jak w przypadku nieskorygowanego salda próbnego, na tym etapie sprawdza się równość obciążeń i kredytów. Jednak, aktywa, pasywa, kapitał własny właścicieli, przychody i koszty będą teraz odzwierciedlać korekty dokonane w poprzednim kroku. Jeśli kwoty obciążeń i kredytów są nierówne lub jeśli konto wydaje się być nieprawidłowe, rozbieżność lub błąd są badane i korygowane.

7. Sporządzanie sprawozdań finansowych: Sprawozdania finansowe są sporządzane z wykorzystaniem skorygowanych sald ze skorygowanego salda próbnego. Są to jedne z podstawowych wyników systemu rachunkowości finansowej.

8. Zamknij konta: Dochody i wydatki są gromadzone i raportowane według okresów, miesięcznie, kwartalnie lub co roku. Aby nie dopuścić do ich dodania do przychodów i kosztów z innego okresu lub zsynchronizowania ich z przychodami i kosztami w innym okresie, należy je zamknąć - to znaczy przy zerowych saldach - na koniec każdego okresu. Ich salda netto, które stanowią dochód lub stratę danego okresu, przenoszone są na kapitał własny właścicieli. Po zamknięciu kont przychodów i wydatków jedynymi kontami, które mają salda, są konta aktywów, zobowiązań i kapitałów własnych właścicieli. Ich salda przenoszone są na następny okres.

9. Przygotuj saldo próbne po zamknięciu: Celem tego ostatniego kroku jest dwojakie: ustalenie, czy wszystkie rachunki przychodów i rozchodów zostały prawidłowo zamknięte oraz sprawdzenie równości sald debetowych i kredytowych na wszystkich kontach bilansowych, to znaczy aktywa, pasywa i kapitał własny właścicieli.

KOMPUTEROWY SYSTEM KSIĘGOWY

Skomputeryzowany system księgowy oszczędza dużo czasu i wysiłku, znacznie redukuje (jeśli nie eliminuje) błędów matematycznych i pozwala na znacznie bardziej aktualne informacje niż system ręczny. W środowisku czasu rzeczywistego konta są dostępne i aktualizowane natychmiast, aby odzwierciedlić aktywność, łącząc w ten sposób kroki 2 i 3, jak omówiono w poprzedniej sekcji. Potrzeba testowania równości obciążeń i kredytów za pomocą sald próbnych zwykle nie jest wymagana w komputerowym systemie księgowym, ponieważ większość systemów sprawdza równość kwot debetu i kredytu w momencie ich wprowadzania. Gdyby ktoś próbował wprowadzić dane zawierające nierówność, system nie zaakceptowałby danych wejściowych. Ponieważ komputer jest zaprogramowany do księgowania kwot na różnych kontach i obliczania nowych sald w miarę dokonywania nowych zapisów, możliwość błędu matematycznego jest znacznie ograniczona. Komputery mogą być również zaprogramowane do automatycznego rejestrowania niektórych korekt pod koniec okresu. Większość programów jest również w stanie przygotować sprawozdanie finansowe po ustaleniu, że salda kont są prawidłowe. Proces zamykania na koniec okresu może również zostać wykonany automatycznie przez komputer. Nadal wymagana jest ludzka ocena, aby poprawnie przeanalizować dane w celu wprowadzenia ich do systemu komputerowego. Ponadto często wymagana jest wiedza i osąd księgowego, aby określić korekty, które są potrzebne na końcu okresu sprawozdawczego. Jednak mechanika systemu może być łatwo obsługiwana przez komputer.

Komitety audytu są kluczową instytucją w kontekście ładu korporacyjnego, ponieważ pomagają zarządom wypełniać ich obowiązki finansowe i powiernicze wobec akcjonariuszy. Poprzez swoje komitety audytu, zarządy ustanawiają bezpośrednią linię komunikacji między sobą a wewnętrznymi i zewnętrznymi audytorami, a także dyrektorem finansowym. Taka struktura organizacyjna i odpowiedzialność za raportowanie w środowisku wolnego i nieograniczonego dostępu umożliwia pełnym zarządom nie tylko uzyskanie pewności co do jakości sprawozdawczości finansowej i procesów audytu, ale także zatwierdzanie istotnych decyzji dotyczących polityki rachunkowości. Ponadto, silne i skuteczne komitety audytu, poprzez swoje działania planistyczne, przeglądowe i monitorujące, mogą rozpoznawać obszary problemowe i podejmować działania naprawcze, zanim takie problemy wpłyną na sprawozdania finansowe firmy i inwestorów. Zatem komitety audytu odgrywają ważną rolę w pomaganiu zarządom unikać ryzyka sporów sądowych, ponieważ takie komitety zapewniają należytą staranność związaną ze sprawozdawczością finansową.

WYMAGANIA DLA KOMITETÓW AUDYTOWYCH

Komitety audytowe od dawna są postrzegane jako ważna grupa zapewniająca większą odpowiedzialność korporacyjną w Stanach Zjednoczonych. Wartość takich komitetów została zauważona przez Kongres Stanów Zjednoczonych, Komisję Papierów Wartościowych i Giełd Stanów Zjednoczonych, Giełdę Papierów Wartościowych w Nowym Jorku i Amerykański Instytut Biegłych Rewidentów. Komitety audytowe są wymagane przez Giełdę Papierów Wartościowych w Nowym Jorku, Giełdę Papierów Wartościowych w Ameryce i Krajowe Stowarzyszenie Dealerów Papierów Wartościowych (emitentów NASDAQ/NMS). Kluczowe zalecenia i decyzje dotyczące ewolucji komitetów audytowych w Stanach Zjednoczonych obejmują następujące: 1940 :Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) zaleciła utworzenie komitetów audytorskich. W szczególności SEC zaleciła, aby akcjonariusze wybierali audytorów na dorocznych spotkaniach, a komitet dyrektorów niebędących urzędnikami nominował audytorów. Rada Gubernatorów New York Stock Exchange wydała podobne zalecenie.
1967 :Komitet wykonawczy American Institute of Certified Public Accountants (AICPA) zalecił, aby korporacje publiczne powołały komitety audytorskie w celu nominowania audytorów i omawiania audytu.
1972 : SEC wydała wydanie z serii Accounting Series nr 123, "Stałe komitety audytorskie złożone z dyrektorów zewnętrznych".
1973 : New York Stock Exchange (NYSE) wydała białą księgę, "Rekomendacje i komentarze dotyczące sprawozdawczości finansowej dla akcjonariuszy i powiązanych kwestii", zdecydowanie zalecając, aby każda notowana spółka utworzyła komitet audytorski. 1974 SEC zmieniła rozporządzenie 14A dotyczące zasad dotyczących pełnomocnictw. Rejestrujący są zobowiązani do ujawniania w swoich oświadczeniach pełnomocniczych istnienia komitetów audytu i nazwisk członków komitetu.
1977 : Oświadczenie dotyczące polityki komitetu audytu NYSE wymagało, aby każda krajowa korporacja notowana na giełdzie ustanowiła i utrzymywała komitet audytu składający się z zewnętrznych dyrektorów przed 1 lipca 1978 r.
1987 : Krajowa Komisja ds. Oszukańczego Sprawozdawczości Finansowej zaleciła, aby SEC wymagała, aby wszystkie spółki publiczne miały komitety audytu.
1987 : Krajowe Stowarzyszenie Dealerów Papierów Wartościowych wymagało od każdego emitenta NASDAQ/NMS ustanowienia komitetu audytu.
1991 : Kongres uchwalił ustawę o poprawie Federal Deposit Insurance Corporation. Ustawa przewidywała ustanowienie komitetów audytu dla ubezpieczonych instytucji depozytowych, które mają łączne aktywa w wysokości 150 000 000 USD lub więcej.
1993 : American Stock Exchange wymagała od swoich notowanych spółek ustanowienia komitetów audytu.
1994 : American Law Institute wydał Principles of Corporate Governance: Analysis and Recommendations. Instytut zdecydowanie poparł i zatwierdził koncepcję komitetów audytowych.
1999 Independence Standards Board wydał swój pierwszy standard, "Independence Discussions with Audit Committees", który wymaga od niezależnych audytorów wydawania corocznego potwierdzenia niezależności komitetowi audytowemu spółki.
1999 : SEC zatwierdziła zmiany w swoich przepisach w celu wdrożenia kilku zaleceń Blue Ribbon Committee on Improving the Effectiveness of Corporate Audit Committees. Podmioty rejestrujące są zobowiązane do ujawnienia informacji o składzie i praktykach komitetów audytowych.

Oprócz obecności komitetów audytorskich na giełdach amerykańskich, szereg giełd w Kanadzie, Europie, Afryce, na Bliskim Wschodzie i w regionie Azji i Pacyfiku przyjęło komitety audytorskie. Wraz z rozwojem światowych rynków finansowych i notowaniem większej liczby spółek na głównych giełdach w różnych krajach, międzynarodowe zapotrzebowanie inwestorów na spójną i równą ochronę nadzoru poprzez wykorzystanie komitetów audytorskich będzie kontynuowane. Ponadto międzynarodowi inwestorzy są zaniepokojeni jakością ładu korporacyjnego ze względu na wpływ załamań finansowych i domniemanych oszustw na rynkach papierów wartościowych. W odpowiedzi szereg giełd przyjęło komitety audytorskie w celu zwiększenia przejrzystości i kompetencji w zarządzaniu notowanymi spółkami członkowskimi, aby skutecznie radzić sobie z przyciąganiem zagranicznych inwestycji kapitałowych.

ORGANIZACJA I STRUKTURA KOMITETÓW AUDYTOWYCH

Zarządy tworzą swoje komitety audytowe poprzez uchwalenie uchwały zarządu lub zmianę statutu spółki. Obowiązki komitetów audytowych powinny być jasno określone i udokumentowane w ich statucie. Chociaż zakres obowiązków komitetów audytowych jest z góry ustalony przez zarządy, komitety powinny mieć możliwość rozszerzenia swoich uprawnień za zgodą zarządu i zbadania istotnych kwestii, które mają wpływ na ujawnienia sprawozdawcze. Zarządy powinny dokładnie rozważyć następujące kwestie w odniesieniu do mianowania dyrektorów do komitetów audytowych:

1. Liczba dyrektorów: Liczba niezależnych dyrektorów mianowanych do komitetów audytowych zależy od charakteru działalności i dynamiki branży, wielkości firmy i wielkości zarządu. Ogólny konsensus wydaje się być taki, że wystarczająca jest liczba od trzech do pięciu członków.
2. Skład: Ponieważ członkowie komitetów audytowych mają różne pochodzenie i zawody, zapewniają mieszankę umiejętności i doświadczenia. Chociaż członkowie mają różne poziomy wiedzy, zdecydowanie zaleca się, aby przynajmniej jedna osoba miała doświadczenie w rachunkowości finansowej.
3. Spotkania: Komitety audytowe spotykają się od jednego do czterech razy w roku, przy czym najczęściej odbywają się trzy lub cztery spotkania.

CHARAKTER ODPOWIEDZIALNOŚCI KOMITETÓW AUDYTOWYCH

Zarządy określają rolę i obowiązki swoich komitetów audytowych. To obciążenie jurysdykcyjne jest zwykle ujawniane w pisemnym statucie komitetów audytowych, który obejmuje zakres odniesienia, taki jak oświadczenie o misji, członkostwo (wielkość i skład), okres służby, częstotliwość spotkań, zakres obowiązków i obowiązki sprawozdawcze. Komitety audytowe są przede wszystkim odpowiedzialne za jakość związaną z takimi kwestiami, jak:

•  Proces audytu zewnętrznego
•  Proces audytu wewnętrznego
•  Kontrole wewnętrzne
•  Konflikty interesów (kodeks postępowania korporacyjnego, prezentacja oszustw)
•  Proces sprawozdawczości finansowej
•  Kwestie regulacyjne i prawne
•  Inne kwestie (sprawozdawczość okresowa, technologia informacyjna, rachunki kosztów członków zarządu)

Chociaż zarządy określiły obowiązki komitetów audytowych, zarządy mogą rozszerzyć zakres statutu komitetów audytowych; jednak zarządy powinny unikać rozwadniania obciążenia komitetów nadmiarem informacji. Uznając, że komitety audytu działają w niepełnym wymiarze godzin i pełnią funkcję doradczą dla zarządów, istotne jest, aby zarządy nakładały ograniczenia na zakres obowiązków komitetów. Takie ograniczenie zakresu umożliwia zarządom ocenę wyników komitetów, a także ochronę komitetów przed roszczeniami prawnymi za ich bezczynność, która wykracza poza ich obowiązki. Ilustrację ról i obowiązków komitetów audytu ujawnia się w rocznym oświadczeniu pełnomocnika spółki.

KOMITET NIEBIESKIEJ WSTĄŻKI ds. POPRAWY SKUTECZNOŚCI KOMITETÓW AUDYTU KORPORACYJNEGO

28 września 1998 r. Arthur Levitt, przewodniczący SEC, wygłosił przemówienie w New York University Center for Law and Business zatytułowane "The Numbers Game". Omówił kwestie związane z kwestiami jakości sprawozdawczości finansowej (np. zarządzanie zyskami, rezerwy, korekty audytu, rozpoznawanie przychodów, kreatywne rozliczanie przejęć, trwające prace badawczo-rozwojowe i opłaty restrukturyzacyjne). Ponieważ kwestie te wpływają na jakość zysków firmy i kapitalizację rynkową (np. wskaźniki cena-zysk), Levitt poprosił o odpowiedź całą społeczność finansową. W odpowiedzi na obawy Levitta, w październiku 1998 r. New York Stock Exchange i National Association of Securities Dealers utworzyły Komitet Niebiesko-Wstęgowy ds. Poprawy Skuteczności Komitetów Audytu Korporacyjnego. W lutym 1999 r. komitet wydał raport, który zawiera dziesięć zaleceń mających na celu (1) wzmocnienie niezależności komitetów audytu; (2) zwiększenie skuteczności komitetów audytu; i (3) poprawę relacji między zarządami a ich komitetami audytu, działaniami audytorów i kierownictwa. W grudniu 1999 r. SEC zatwierdziła zmiany w swoich przepisach w celu wdrożenia kilku zaleceń Blue Ribbon Committee dotyczących składu i praktyk komitetu audytu. W świetle wyżej wymienionych zaleceń Blue Ribbon Committee, jest jasne, że zakres obowiązków komitetów audytu znacznie się zwiększy. Dlatego też istotne jest, aby komitety audytu zaangażowały się w aktywny program ciągłego doskonalenia edukacyjnego, aby pomóc swoim zarządom w wypełnianiu ich obowiązków powierniczych wobec akcjonariuszy. Obowiązki Komitetu Audytu to (a) rekomendowanie Radzie Dyrektorów firmy niezależnych księgowych w celu przeprowadzenia badania rocznych sprawozdań finansowych Spółki; (b) do przeglądu z niezależnymi księgowymi i Kontrolerem proponowanego zakresu rocznego audytu, poprzednich doświadczeń audytorskich, programu audytu wewnętrznego Spółki, ostatnio zakończonych audytów wewnętrznych i innych kwestii mających wpływ na zakres audytu; (c) do przeglądu z niezależnymi księgowymi i Kontrolerem istotnych kwestii ujawnionych w trakcie audytu rocznych sprawozdań finansowych Spółki; (d) do regularnego przeglądu, czy Standardy postępowania biznesowego Spółki i Polityki korporacyjne z nimi związane zostały przekazane przez Spółkę wszystkim kluczowym pracownikom Spółki i jej spółkom zależnym na całym świecie, z zaleceniem, aby wszyscy tacy kluczowi pracownicy poświadczyli, że przeczytali, rozumieją i nie są świadomi żadnego naruszenia Standardów postępowania biznesowego; (e) do przeglądu z Kontrolerem wszelkich sugestii i zaleceń niezależnych księgowych dotyczących standardów kontroli wewnętrznej i procedur księgowych Spółki; (f) do regularnego spotykania się z przedstawicielem lub przedstawicielami Działu Audytu Wewnętrznego Spółki i do przeglądu Sprawozdań Operacyjnych Działu Audytu Wewnętrznego; i (g) składać Zarządowi sprawozdania ze swojej działalności i działań co najmniej raz w roku fiskalnym.

Procedury analityczne stały się coraz ważniejsze dla firm audytorskich i są obecnie uważane za integralną część procesu audytu. Znaczenie procedur analitycznych jest udowodnione przez fakt, że Auditing Standards Board, rada, która ustala standardy przeprowadzania audytów sprawozdań finansowych, wymagała, aby procedury analityczne były wykonywane podczas wszystkich audytów sprawozdań finansowych. Auditing Standards Board uczyniła to poprzez wydanie Statement on Auditing Standards (SAS) No. 56 w 1988 r., które wymaga, aby procedury analityczne były stosowane przez audytorów podczas planowania audytu, a także podczas ostatecznego przeglądu sprawozdań finansowych. Ponadto SAS No. 56 zachęca audytorów do stosowania procedur analitycznych jako jednej z procedur, których używają do gromadzenia dowodów związanych z saldami kont (określanych w audycie jako test merytoryczny). Celem tego artykułu jest zapewnienie czytelnikowi ogólnego zrozumienia procedur analitycznych i opisanie procesu, którego audytorzy używają przy stosowaniu procedur analitycznych. Norma SAS nr 56 opisuje procedury analityczne jako "ocenę informacji finansowych dokonaną poprzez badanie prawdopodobnych powiązań między danymi finansowymi i niefinansowymi" (AICPA, 1998). Badacze rachunkowości pomogli wyjaśnić proces, którego audytorzy używają do wykonywania procedur analitycznych, opracowując modele opisujące różne etapy procesu. Jeden z takich modeli opracowanych przez Hirsta i Koonce′a (1996) opisuje wykonywanie procedur analitycznych jako składające się z pięciu komponentów: rozwoju oczekiwań, generowania wyjaśnień, wyszukiwania informacji i oceny wyjaśnień, podejmowania decyzji i dokumentowania. Ze względu na znaczenie każdego z tych pięciu komponentów dla zrozumienia procesu procedur analitycznych, każdy z nich opisano bardziej szczegółowo. Pierwszym krokiem w procesie procedur analitycznych jest opracowanie oczekiwanego salda konta. Norma SAS nr 56 i podręczniki audytu dostarczają pewnych wskazówek co do źródeł informacji, których audytor może użyć do opracowania tych oczekiwań. Przykłady takich źródeł obejmują:

•  Informacje finansowe z porównywalnych okresów poprzednich skorygowane o wszelkie zmiany, które mogą wpłynąć na salda bieżącego okresu. Na przykład oczekiwanie przychodów ze sprzedaży w bieżącym roku może być oparte na sprzedaży z poprzedniego roku, skorygowanej o takie czynniki, jak wzrosty cen lub znane dodanie lub utrata głównych klientów.
•  Oczekiwane wyniki oparte na budżetach lub prognozach przygotowanych przez klienta lub projekcjach oczekiwanych wyników przygotowanych przez audytora z okresów przejściowych lub poprzednich porównywalnych okresów.
•  Dostępne informacje z branży firmy. Na przykład zmiany w przychodach ze sprzedaży lub procentach marży brutto mogą być oparte na dostępnych danych ze statystyk branżowych.
•  Informacje niefinansowe. Na przykład przychody ze sprzedaży klienta z branży hotelarskiej mogą być oparte na dostępnych danych dotyczących wskaźników obłożenia pokoi.

Po opracowaniu przez audytora oczekiwania co do określonego salda konta (np. przychodów ze sprzedaży), następnym krokiem w procesie procedur analitycznych jest porównanie oczekiwanego salda z rzeczywistym saldem. Jeśli nie ma znaczącej różnicy (określanej przez audytorów jako istotna różnica) między oczekiwanym a rzeczywistym saldem, wniosek ten dostarcza dowodów audytu na poparcie badanego salda konta. Jeśli jednak istnieje istotna różnica między oczekiwanym a rzeczywistym saldem, audytor zbada tę różnicę dalej. W tym momencie audytor opracuje wyjaśnienie różnicy. Hirst i Koonce (1996) przeprowadzili wywiady z audytorami z każdej z sześciu największych firm księgowych i odkryli, że źródło wyjaśnienia zwykle zależy od tego, jakie rodzaje procedur analitycznych są wykonywane. Jeśli procedury analityczne są wykonywane w fazie planowania audytu, audytor zazwyczaj pyta klienta o powód nieoczekiwanej różnicy. Jeśli jednak procedury analityczne są wykonywane jako test merytoryczny (metoda uzyskiwania dowodów potwierdzających) lub w fazie ostatecznego przeglądu audytu, oprócz pytania klienta, audytorzy często generują własne wyjaśnienie lub proszą innych członków zespołu audytorskiego o wyjaśnienie. Podczas opracowywania wyjaśnienia nieoczekiwanej zmiany sald kont audytor bierze pod uwagę zarówno wyjaśnienia błędów, jak i niebłędów. Wyjaśnienia niebędące błędami są czasami nazywane wyjaśnieniami środowiskowymi, ponieważ odnoszą się do zmian w środowisku biznesowym, w którym działa klient. Na przykład wyjaśnienie środowiskowe nieoczekiwanego spadku zysku brutto (przychody ze sprzedaży pomniejszone o koszty sprzedaży) może polegać na tym, że klient stawia czoła rosnącej konkurencji zagranicznej i został zmuszony do obniżenia cen sprzedaży. Z drugiej strony wyjaśnieniem błędu może być to, że klient nie odnotował zyskownej sprzedaży dużemu klientowi. Jeśli błąd ten jest niezamierzony, audytorzy nazywają go "błędem". Jednak jeśli błąd ten był zamierzony (tj. klient celowo nie odnotował sprzedaży), audytorzy nazywają go "oszustwem". Audytorzy są znacznie bardziej zaniepokojeni błędami i oszustwami niż zmianami wynikającymi z czynników środowiskowych. W rzeczywistości audytorzy są najbardziej zaniepokojeni oszustwami, ponieważ budzą one wątpliwości co do uczciwości klienta, a także procesu rejestrowania transakcji wpływających na salda innych kont. Gdy audytor ma potencjalne wyjaśnienie, czy to wygenerowane samodzielnie, czy uzyskane od klienta, następnym krokiem w procesie procedur analitycznych jest poszukiwanie informacji, które można wykorzystać do oceny adekwatności wyjaśnienia. Podobnie jak w fazie generowania wyjaśnień w procesie, zakres poszukiwania informacji i oceny wyjaśnień zależy od rodzaju wykonywanych procedur analitycznych. Hirst i Koonce (1996) odkryli, że podczas fazy planowania procedur analitycznych audytorzy wykonują niewiele, jeśli w ogóle, dalszych prac w celu oceny wyjaśnienia. Zamiast tego, zgodnie z SAS nr 56, audytorzy zazwyczaj stosują procedury analityczne na etapie planowania, aby lepiej zrozumieć działalność klienta i opracować plan audytu dla zlecenia. Na przykład, jeśli procedury analityczne przeprowadzone na zapasach podczas planowania audytu wskazały, że saldo zapasów było wyższe niż oczekiwano, audytor najprawdopodobniej dostosuje plan audytu, zwiększając liczbę testów audytowych wykonanych na zapasach lub przydzielając bardziej doświadczony personel do audytu zapasów. Tak więc, jeśli wystąpił błąd lub oszustwo w inwentaryzacji, zmieniony plan audytu w celu uzyskania dowodów potwierdzających doprowadzi do wykrycia błędu lub oszustwa. Jeśli procedury analityczne są wykonywane jako test merytoryczny, audytor będzie musiał zebrać informacje, aby ocenić rozważane wyjaśnienie, ponieważ głównym celem procedur analitycznych merytorycznych jest dostarczenie dowodów co do ważności salda konta. Rodzaj i ilość potwierdzenia wyjaśnienia będzie się różnić w zależności od czynników, takich jak wielkość nieoczekiwanej różnicy, znaczenie różnicy dla całościowych sprawozdań finansowych oraz ryzyka (np. kontroli wewnętrznej i inherentne) związane z dotkniętym saldem konta. Wraz ze wzrostem któregokolwiek z tych czynników, wiarygodność informacji uzyskanych na poparcie wyjaśnienia również powinna wzrosnąć. SAS nr 56 zawiera wskazówki dla audytorów w zakresie oceny wiarygodności danych. Niektóre z czynników, które audytorzy powinni wziąć pod uwagę, obejmują:

•  Dane uzyskane z niezależnych źródeł spoza jednostki są bardziej wiarygodne niż dane uzyskane ze źródeł wewnątrz jednostki.
•  Jeśli dane pochodzą z jednostki, dane uzyskane ze źródeł niezależnych od kwoty podlegającej audytowi są bardziej wiarygodne.
•  Dane opracowane w ramach systemu z odpowiednimi kontrolami są bardziej wiarygodne niż dane z systemu ze słabymi kontrolami.

Po zebraniu przez audytora informacji w celu oceny wyjaśnienia procedur analitycznych, kwestią profesjonalnej oceny jest ustalenie, czy dowody odpowiednio potwierdzają wyjaśnienie. Jest to jeden z najważniejszych kroków procesu procedur analitycznych i jest określany jako faza decyzyjna procesu. Czynniki, które audytor powinien wziąć pod uwagę przy ocenie akceptowalności wyjaśnienia, obejmują istotność nieoczekiwanej różnicy, wiarygodność dowodów uzyskanych w celu wsparcia wyjaśnienia oraz to, czy wyjaśnienie jest wystarczające do wyjaśnienia istotnej (znaczącej) części nieoczekiwanej różnicy. Jeśli po ocenie dowodów audytor stwierdzi, że rozważane wyjaśnienie nie wyjaśnia odpowiednio nieoczekiwanej różnicy, powinien powrócić do fazy "generowania wyjaśnień" procesu. Jeśli audytor uważa, że uzyskane dowody audytu odpowiednio potwierdzają wyjaśnienie, może przejść do ostatniego etapu procesu, którym jest "dokumentacja". Podczas gdy zakres pisemnej dokumentacji będzie się różnić w zależności od istotności nieoczekiwanej różnicy, dokumenty robocze audytu będą zazwyczaj zawierać pisemny opis istotnych nieoczekiwanych różnic, wyjaśnienie różnicy, dowody potwierdzające wyjaśnienie oraz osąd audytora co do adekwatności wyjaśnienia. Celem tego artykułu było dostarczenie czytelnikowi podstawowej wiedzy na temat procedur analitycznych. Ograniczenia miejsca uniemożliwiają jednak omówienie bardziej szczegółowo niektórych zawiłości związanych z procedurami analitycznymi. Dlatego też zainteresowany czytelnik powinien zapoznać się z Oświadczeniem w sprawie standardów audytu nr 56 (AICPA, 1988) lub z Montgomery′s Auditing w celu uzyskania bardziej szczegółowej dyskusji. Ponadto, chociaż w tym artykule skupiono się na stosowaniu procedur analitycznych podczas audytów sprawozdań finansowych, części procedur analitycznych mogą być również pomocne zarówno dla kierownictwa, jak i inwestorów. Na przykład menedżerowie firmy mogą opracować pewne kluczowe wskaźniki i statystyki, które można wykorzystać do monitorowania postępów firmy. Na przykład menedżer może wykorzystać dane, takie jak liczba nowych klientów, liczba skarg klientów i inne wskaźniki satysfakcji klienta, aby monitorować przychody ze sprzedaży i rentowność firmy. Inwestor może również wykorzystać procedury analityczne do oceny swojego portfela inwestycyjnego. Na przykład inwestor może spróbować prognozować przyszłą sprzedaż firmy na podstawie wiedzy na temat branży, w której działa firma, oraz wcześniejszej historii sprzedaży firmy. Prognoza sprzedaży może następnie zostać wykorzystana do opracowania prognozy zysków dla tej firmy, co jest kluczowym elementem w podejmowaniu decyzji inwestycyjnej. Tak więc, chociaż procedury analityczne są integralną częścią procesu audytu, mogą być również przydatnym narzędziem dla menedżerów i inwestorów.

Rachunkowość to dziedzina specjalizacji krytyczna dla funkcjonowania wszelkiego rodzaju organizacji. Rachunkowość często nazywana jest "językiem biznesowym" ze względu na jej rolę w utrzymywaniu i przetwarzaniu wszystkich istotnych informacji finansowych, których jednostka potrzebuje do celów zarządzania i sprawozdawczości. Księgowi często mają określoną specjalizację i pełnią funkcję na jednym z kilku poziomów. Przygotowanie do tego kierunku zapewniają szkoły średnie, policealne szkoły biznesowe, kolegia gminne oraz czteroletnie kolegia i uniwersytety.

CO TO JEST RACHUNKOWOŚĆ?

Rachunkowość to zbiór zasad i konwencji, a także ustalony ogólny proces uzyskiwania informacji finansowych związanych z zasobami jednostki i ich wykorzystaniem do realizacji celów jednostki. Księgowość to funkcja usługowa, która dostarcza wartościowe informacje wszystkim jednostkom operacyjnym i innym funkcjom usługowym, takim jak siedziby głównej dużej korporacji.

Pochodzenie rachunkowości

Współczesna rachunkowość wywodzi się z prac włoskiego mnicha Luca Pacioli, którego publikacja w roku 1494 opisuje system podwójnego zapisu, który nadal jest podstawową strukturą współczesnych systemów księgowych we wszystkich typach podmiotów. W przypadku stosowania księgowania podwójnego bilans identyfikuje zarówno zasoby kontrolowane przez jednostkę, jak i strony, które mają roszczenia do tych aktywów. Wczesne historie biznesowe identyfikują księgowego jako wartościowego pracownika. Ponieważ przedsiębiorstwa stawały się coraz bardziej złożone, potrzeba bardziej wnikliwej analizy i interpretacji informacji finansowych spotkała się z rozwojem nowego zawodu - księgowości publicznej.

Jaki rodzaj jednostki obsługuje księgowość?

Prawdopodobnie żadna koncepcja ani idea nie jest bardziej podstawowa dla rachunkowości niż jednostka lub jednostka rozliczeniowa, termin używany do identyfikacji organizacji, dla której ma być świadczona usługa księgowa i której księgowość lub inne informacje mają być analizowane, gromadzone i raportowane. Podmiotem może być dowolny obszar, działalność, odpowiedzialność lub funkcja, dla których informacje byłyby przydatne. W ten sposób tworzy się byt, który zapewnia potrzebne skupienie uwagi. Informacje o jednym podmiocie można skonsolidować z informacjami o części lub całości innego, a ten proces łączenia może być kontynuowany, aż połączona jednostka dotrze do jednostki, która jest użyteczna do pożądanego celu. Działalność księgowa może mieć miejsce w organizacji lub poza nią. Chociaż rachunkowość jest zwykle utożsamiana z prywatnymi podmiotami poszukującymi zysku, jej usługi są również świadczone organizacjom non-profit, takim jak uniwersytety lub szpitale, organizacjom rządowym i innym typom jednostek. Organizacje mogą być małymi przedsiębiorstwami zarządzanymi przez właścicieli, oferującymi pojedynczy produkt lub usługę lub wielkimi, wieloprzedsiębiorstwowymi, międzynarodowymi konglomeratami oferującymi tysiące różnych produktów i usług. Jednostki non-profit, rządowe lub inne mogą mieć charakter lokalny, krajowy lub międzynarodowy; mogą być małe lub bardzo duże; mogą to być nawet całe narody, jak w rachunku dochodu narodowego

   (c.d.n.) --------------

Jaka jest praca księgowych?

Księgowi pomagają podmiotom odnosić sukcesy, postępować zgodnie z zasadami etyki i odpowiedzialnymi uczestnikami społeczeństwa. Ich główne działania obejmują obserwację, pomiary i komunikację. Działania te mają charakter analityczny i opierają się na kilku innych dyscyplinach (np. ekonomii, matematyce, statystyce, naukach behawioralnych, prawie, historii i języku / komunikacji). Księgowi identyfikują, analizują, rejestrują i gromadzą fakty, szacunki, prognozy i inne dane dotyczące działalności jednostki; następnie przekładają te dane na informacje, które mogą być przydatne w określonym celu. Faza gromadzenia i rejestracji danych tradycyjnie odbywała się głównie w trybie biurowym; Zwykle i stosownie nazywa się to księgowością, która nadal jest powszechną i w dużej mierze ręczną działalnością, zwłaszcza w mniejszych firmach, które nie przyjęły najnowocześniejszych technologii. Jednak wraz z postępem w technologii informacyjnej i przyjaznym dla użytkownika oprogramowaniu aspekt biurowy stał się w dużej mierze wykonywany elektronicznie, z wewnętrznymi kontrolami i kontrolami w celu zapewnienia, że dane wejściowe i wyjściowe są zgodne z faktami i prawidłowe. Księgowi projektują i utrzymują systemy księgowe, centralny system informacyjny jednostki, aby pomóc w kontrolowaniu i rejestrowaniu działań, zasobów i obowiązków jednostki. Takie systemy ułatwiają również raportowanie całości lub części osiągnięć jednostki za dany okres oraz jej statusu w danym momencie. System księgowy organizacji dostarcza informacji, które (1) pomagają menedżerom w podejmowaniu decyzji dotyczących gromadzenia zasobów, kontrolowania oraz organizacji finansowania i działalności operacyjnej; oraz (2) pomaga innym użytkownikom (pracownikom, inwestorom, wierzycielom i innym - zwykle nazywanym interesariuszami) w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych, kredytowych i innych. System księgowy musi również zapewniać kontrolę wewnętrzną w celu zapewnienia, że (1) przepisy prawa i zasady przedsiębiorstwa są właściwie wdrażane; (2) zapisy księgowe są dokładne; (3) aktywa przedsiębiorstwa są efektywnie wykorzystywane (np. środki pieniężne są inwestowane w celu uzyskania zwrotu); oraz (4) należy podjąć kroki w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa utraty aktywów lub zaciągnięcia zobowiązań w wyniku oszukańczych lub podobnych działań, takich jak nieostrożność lub nieuczciwość pracowników, klientów lub dostawców. Wiele z tych kontroli jest prostych (np. Wstępne numerowanie dokumentów i rozliczanie wszystkich numerów); inne wymagają podziału obowiązków między pracowników w celu oddzielenia prowadzenia ewidencji od czynności nadzorczych w celu ograniczenia możliwości fałszowania dokumentacji i kradzieży lub sprzeniewierzenia majątku. System kontroli wewnętrznej przedsiębiorstwa zwykle obejmuje funkcję audytu wewnętrznego oraz personel zapewniający przestrzeganie zalecanych procedur postępowania z danymi i ochrony aktywów / zobowiązań. Audytor wewnętrzny stosuje różne podejścia, w tym obserwację bieżących działań, badanie przeszłych transakcji i symulację - często z wykorzystaniem transakcji próbnych lub fikcyjnych - w celu sprawdzenia dokładności i niezawodności systemu. Księgowi mogą być również odpowiedzialni za przygotowanie kilku rodzajów dokumentów. Wiele z nich (np. Ewidencja wynagrodzeń pracowników) służy również jako dane wejściowe do systemu księgowego, ale wiele z nich jest potrzebnych do spełnienia innych wymogów sprawozdawczych (np. Ewidencja wynagrodzeń pracowników może być potrzebna do obsługi wniosków pracowników o emerytury). Księgowi przekazują również dane do wypełniania zeznań podatkowych.

Jaka jest rola księgowego w podejmowaniu decyzji?

Księgowi odgrywają główną rolę w dostarczaniu informacji potrzebnych do podejmowania decyzji ekonomicznych i finansowych. Racjonalne decyzje opierają się zwykle na analizach i porównaniach szacunków, które z kolei opierają się na rachunkowości i innych danych, które przewidują przyszłe wyniki z alternatywnych kierunków działań. Księgowość zewnętrzna lub finansowa, sprawozdawczość i audyt są bezpośrednio zaangażowane w dostarczanie informacji potrzebnych do decyzji inwestorów i wierzycieli, które pomagają rynkom kapitałowym w skutecznym i skutecznym alokowaniu zasobów dla przedsiębiorstw; rachunkowość wewnętrzna, zarządcza lub zarządcza jest odpowiedzialna za dostarczanie informacji i danych wejściowych, aby pomóc menedżerom w podejmowaniu decyzji dotyczących wydajnego i efektywnego wykorzystania zasobów przedsiębiorstwa. Informacje księgowe wykorzystywane przy podejmowaniu decyzji w przedsiębiorstwie nie podlegają rządowym ani innym zewnętrznym regulacjom, więc wszelkie zasady i ograniczenia są w dużej mierze narzucane przez samych siebie. W rezultacie przy opracowywaniu danych i informacji, które są istotne dla decyzji podejmowanych w przedsiębiorstwie, księgowi zarządzający są w dużej mierze ograniczeni przez względy kosztów i korzyści oraz własną pomysłowość i zdolność przewidywania przyszłych warunków i wydarzeń. Jednak księgowanie dla użytkowników zewnętrznych (rachunkowość finansowa, sprawozdawczość i audyt) ma wiele ograniczeń regulacyjnych - zwłaszcza jeśli przedsiębiorstwo jest korporacją "publiczną", której papiery wartościowe są zarejestrowane Komisji Papierów Wartościowych .Dokonano coraz wyraźniejszego rozróżnienia między księgowością zarządczą lub wewnętrzną a rachunkowością finansową, która jest przeznaczona głównie dla użytkowników zewnętrznych. Istotnym wyjątkiem od tego trendu była jednak przyjęta w latach 70. zmiana celów finansowych raportowanie w taki sposób, że zarówno rachunkowość zarządcza, jak i finansowa mają teraz ten sam cel: dostarczanie informacji przydatnych przy podejmowaniu decyzji gospodarczych. Należy jednak pamiętać, że chociaż informacje dotyczące rachunkowości finansowej zgłaszane interesariuszom pochodzą z systemu księgowego organizacji, ich przydatność do podejmowania decyzji jest ograniczona. Dzieje się tak, ponieważ jest on w dużej mierze historyczny - odzwierciedla wydarzenia i działania, które miały miejsce w przeszłości, a nie to, czego oczekuje się w przyszłości. Nawet dane szacunkowe, takie jak budżety i koszty standardowe, muszą być regularnie sprawdzane, aby określić, czy te przeszłe szacunki nadal wskazują aktualne warunki i oczekiwania, a zatem są przydatne przy podejmowaniu decyzji. W związku z tym historyczne informacje księgowe muszą być dokładnie zbadane, zmodyfikowane i uzupełnione, aby upewnić się, że to, co jest używane, jest odpowiednie dla oczekiwań dotyczących przyszłości. Ale należy również wziąć pod uwagę, że rachunkowość może dostarczać i dostarcza informacji, które są aktualne i przydatne przy dokonywaniu szacunków dotyczących przyszłych zdarzeń. Na przykład rachunkowość dostarcza bieżących informacji o wybranych pozycjach, takich jak łatwo zbywalne inwestycje w dłużne i kapitałowe papiery wartościowe oraz zapasy, a także dostarcza raportów na temat tego, co organizacja planuje osiągnąć i jej oczekiwań dotyczących przyszłości w budżetach i prognozach zysków.

Kto wykorzystuje informacje księgowe do podejmowania decyzji?

Informacje opracowane przez system informacyjny księgowego mogą być przydatne dla:

•  Menedżerowie w planowaniu, kontrolowaniu i ocenie działań organizacji
•  Właściciele, dyrektorzy i inne osoby w ocenie wyników organizacji i określaniu zasad operacyjnych, wynagrodzeń i innych
•  Podmioty związkowe, rządowe, regulacyjne, podatkowe, środowiskowe i inne w ocenie, czy organizacja działa zgodnie z obowiązującymi umowami, przepisami, prawem i polityką publiczną i / lub czy potrzebne są zmiany;
•  Obecni i potencjalni właściciele, pożyczkodawcy, pracownicy, klienci i dostawcy w ocenie ich obecnych i przyszłych zobowiązań wobec organizacji
•  Badacze księgowi, analitycy bezpieczeństwa, brokerzy i dealerzy zabezpieczeń, zarządzający funduszami powierniczymi i inni w swoich analizach i ocenach przedsiębiorstw, rynków kapitałowych i / lub inwestorów

Usługi, które mogą świadczyć księgowi i księgowi, zostały ulepszone na wiele sposobów od lat 70. XX wieku dzięki postępowi w dziedzinie komputerów i innych technologii informatycznych. Wpływ tych zmian zrewolucjonizował księgowość i zawód księgowego. Ale zmiany nie osiągnęły jeszcze swojego ostatecznego potencjału. Na przykład rachunkowość w latach 90. zaczęła dostarczać informacji o wartości bieżącej i szacunków dotyczących przyszłości, które inwestor lub inny użytkownik uznałby za przydatne przy podejmowaniu decyzji. Dostępność oprogramowania komputerowego i Internetu znacznie zwiększyła potencjał usług w zakresie danych i informacji. Takie zmiany stwarzają możliwości dla księgowych i księgowych, a także będą wymagać znacznych modyfikacji w tradycyjnym modelu rachunkowości i sprawozdawczości finansowej.

Jaki jest zawód księgowego?

U podstaw zawodu księgowego jest Certyfikat Biegłego Rewidenta (CPA), który zdał krajowy egzamin CPA, posiada licencję przynajmniej w jednym państwie lub terytorium i prowadzi działalność w zakresie praktyki rachunkowości publicznej / audytu w firmie zajmującej się rachunkowością publiczną lub CPA. Firma CPA zapewnia kombinację dwóch lub więcej z czterech rodzajów usług: księgowość, audyt, planowanie i raportowanie podatku dochodowego oraz doradztwo / konsulting w zakresie zarządzania. Analiza trendów wskazuje, że zapotrzebowanie na usługi audytorskie osiągnęło szczyt i że większość wzrostu odnotowanego przez firmy zajmujące się rachunkowością publiczną przypada na obszar doradztwa. Ścieżki kariery, specjalizacje lub podprofesje księgowe dla CPA, którzy dołączają do przedsiębiorstw dążących do zysku, obejmują kontrolerzy, dyrektorzy finansowi lub audytorzy wewnętrzni. Inne ścieżki kariery obejmują bycie kontrolerami lub dyrektorami finansowymi w organizacjach non-profit lub rządowych oraz nauczanie na uczelniach i uniwersytetach. Studenci powinni pamiętać, że osoby niebędące CPA również mogą wchodzić w te podprofesje, a certyfikaty, ale nie licencje, można uzyskać, zdając egzaminy z kilku dziedzin, w tym audytu wewnętrznego, rachunkowości zarządczej i audytu bankowego.

Jak zmiany środowiskowe wpływają na zawód księgowy?

Liczne zmiany w otoczeniu sprawiają, że praktyka rachunkowości i audytu w nowym stuleciu znacznie różni się od praktyki w latach siedemdziesiątych. Na przykład profesjonalne firmy księgowe obecnie aktywnie konkurują o klientów, szeroko reklamując się w różnych mediach, co kiedyś było zabronione przez ich kodeks etyki zawodowej. Fuzje klientów doprowadziły również firmy CPA do fuzji, tak, że Wielka Ósemka jest teraz Wielką Piątką, a grupa drugiego rzędu została zmniejszona z dwunastu firm do około pięciu. Innym skutkiem konkurencji i innych zmian jest to, że niektórzy z największych pracodawców CPA obejmują obecnie firmy zajmujące się podatkami dochodowymi i usługami księgowymi, takie jak H&R Block i spółka zależna American Express. Konkurencja między CPA skłoniła również SEC do rozszerzenia działań regulacyjnych i egzekucyjnych, aby zapewnić, że sprawozdania finansowe są odpowiednie i wiarygodne. Od samego początku SEC posiadała uprawnienia do określania zasad i standardów rachunkowości stosowanych w sprawozdaniach finansowych przedsiębiorstw, których papiery wartościowe są przedmiotem publicznego obrotu, ale powierzyła tę odpowiedzialność zawodowi księgowemu. Od 1973 roku tą organizacją jest FASB, z którym SEC ściśle współpracuje. Ponieważ jednak FASB ogranicza się do pełnienia zasadniczo funkcji legislacyjnej, SEC znacznie zintensyfikowała swoje działania w zakresie egzekwowania prawa, aby zapewnić odpowiednie stosowanie standardów FASB w sprawozdaniach finansowych oraz aby księgowi / audytorzy działali w interesie publicznym w przeprowadzaniu niezależnych audytów - w przypadku których ustawa o papierach wartościowych dała zawodowi CPA monopol.

Jak student przygotowuje się do zawodu księgowego?

Osoby rozważające rozpoczęcie zawodu księgowego powinny rozpocząć od przeprowadzenia autoanalizy, aby określić, czy lubią matematykę, rozwiązywanie problemów lub łamigłówek lub inne czynności analityczne; poprzez przystąpienie do testów umiejętności; lub rozmawiając z nauczycielami lub praktykami rachunkowości o ich pracy. Każdy, kto chce zostać księgowym, powinien spodziewać się przejścia przez rygorystyczny pięcioletni program edukacyjny i uzyskania tytułu magistra w celu zakwalifikowania się do zawodu i przystąpienia do egzaminu CPA. Aby zbudować podstawę do wzniesienia się na szczyt zawodu, studenci powinni wybrać kursy, które pomogą im nauczyć się myśleć oraz definiować i rozwiązywać problemy. Kursy powinny pomóc im rozwinąć umiejętności analityczne (logiczne, matematyczne, statystyczne), komunikacyjne (ustne, czytania, pisania), komputerowe i interpersonalne. We wczesnej części programu należy położyć nacisk na kursy artystyczne i naukowe w tych obszarach rozwoju umiejętności. Osoba powinna zacząć rozwijać umiejętności w zakresie przetwarzania tekstu, przetwarzania danych i korzystania z Internetu na długo przed rozpoczęciem studiów i powinna oczekiwać, że zachowa w nich kompetencje przez całą karierę zawodową. Umiejętności te znacznie wzmacniają i ułatwiają wszystkie fazy i aspekty tego, co księgowi i księgowi próbują robić. To, co można zrobić, ogranicza tylko technologia i stopień zaawansowania systemu, jego operatorów i użytkowników.

Wraz z powstaniem pierwszych kolonii angielskich w Ameryce rachunkowość lub księgowość, jak nazywano tę dyscyplinę, szybko nabrały ważnej roli w rozwoju amerykańskiego handlu. Jednak musiało minąć dwieście lat, zanim rachunkowość oddzieli się od księgowości, a prawie trzysta lat minie, zanim zawód księgowy, jak to jest obecnie praktykowane, wyłoni się. Dla osób fizycznych i firm zapisy księgowe w Ameryce Kolonialnej były często bardzo elementarne. Większość zapisów z tego okresu opierała się na metodzie pojedynczego zapisu lub była po prostu opisowymi rachunkami transakcji. Choć były one prymitywne, zapisy te były ważne, ponieważ gospodarka kolonialna była w dużej mierze systemem barterowym i kredytowym, a przed dokonaniem płatności upłynął znaczny czas. Zapisy księgowe były często jedynymi wiarygodnymi zapisami takich historycznych transakcji.

POCZĄTEK RACHUNKOWOŚCI

Przed końcem XIX wieku terminy księgowość i rachunkowość były często używane zamiennie, ponieważ proces rejestrowania / księgowania był centralny dla obu działań. Nie było potrzeby sporządzania sprawozdań finansowych (np. zestawień zysków i strat), ponieważ większość właścicieli miała bezpośrednią wiedzę o swoich przedsiębiorstwach, a zatem mogła polegać na elementarnych procedurach księgowych w zakresie informacji. Chociaż korporacje (np. Banki, firmy kanałowe) były obecne w Stanach Zjednoczonych przed początkiem XIX wieku, ich liczba była niewielka. Jednak od późnych lat dwudziestych XIX wieku liczba korporacji gwałtownie wzrosła wraz z tworzeniem i rozbudową kolei. Aby odnieść sukces, koleje potrzebowały raportów kosztów, raportów z produkcji, sprawozdań finansowych i wskaźników operacyjnych, które byłyby bardziej złożone niż mogłyby zapewnić proste procedury rejestracyjne. Alfred D. Chandler, Jr., zwrócił uwagę na wpływ kolei na rozwój rachunkowości w swojej klasycznej pracy The Visible Hand, kiedy stwierdził, że "po 1850 r. Kolej odgrywała centralną rolę w rozwoju zawodu księgowego w Stanach Zjednoczonych. Stany". Wraz ze wzrostem liczby korporacji pojawiło się również zapotrzebowanie na dodatkowe informacje finansowe, które A.C. Littleton w swojej przełomowej książce The Rise of the Accounting Profession, zatytułowanej "wiedza o postaci". Nie mając bezpośredniej wiedzy o biznesie, inwestorzy musieli polegać na sprawozdaniach finansowych jako informacji, a do ich tworzenia potrzebne były bardziej złożone metody księgowe. Odpowiedzialność księgowego rozszerzyła się zatem poza zwykłe rejestrowanie zapisów i obejmowała przygotowanie, klasyfikację i analizę sprawozdań finansowych. Jak napisał John L. Carey w The Rise of the Accounting Profession, "w XIX wieku księgowość została rozszerzona o rachunkowość". Dodatkowo, wraz z rozwojem korporacji rosnącym zapotrzebowaniem na usługi księgowych, nauka o handlu i rachunkowości nabrała znaczenia. Chociaż istniały szkoły handlu i publikowały teksty z zakresu rachunkowości / księgowości, tradycyjne kolegia w dużej mierze ignorowały naukę o biznesie i rachunkowości. W 1881 roku powstała jednak Wharton School of Finance and Economy, a dwa lata później szkoła wzbogaciła swój program o rachunkowość. Podobnie jak inne duże uniwersytety utworzyły szkoły handlowe, rachunkowość zapewniła znaczące miejsce w programie nauczania. Wraz z rozdziałem zarządzania i własności w przedsiębiorstwach zaistniała również potrzeba, aby niezależny podmiot dokonał przeglądu sprawozdań finansowych. Potrzebny był ktoś, kto reprezentowałby interesy właścicieli i sprawdzał, czy oświadczenia dokładnie przedstawiają sytuację finansową firmy. Co więcej, często oczekiwano, że niezależny przegląd wykaże, czy menedżerowie naruszają swoje obowiązki powiernicze wobec właścicieli. Dodatkowo, ponieważ koniec XIX wieku był okresem wielkich fuzji przemysłowych, potrzebny był ktoś, kto zweryfikowałby raportowane wartości firm. Wiedzę i umiejętności odpowiadające na te potrzeby dostarczył niezależny księgowy, osoba, której obowiązki spoczywały nie na zarządzających spółką, ale na jej akcjonariuszach i potencjalnych inwestorach. W 1913 r. Obowiązki i możliwości zatrudnienia księgowych ponownie zostały rozszerzone wraz z ratyfikacją szesnastej poprawki do konstytucji, która zezwoliła na federalny podatek dochodowy. Księgowi nieco zaznajomili się z wprowadzaniem podatku krajowego we wcześniejszych przepisach ustawy o podatku akcyzowym od osób prawnych. Jednak pomimo wcześniejszego prawa wiele firm nie stworzyło odpowiednich systemów określania dochodu do opodatkowania, a niewiele z nich znało takie pojęcia, jak amortyzacja i rachunkowość memoriałowa. Wraz ze wzrostem stawek podatkowych usługi podatkowe stały się jeszcze ważniejsze dla firm księgowych i często otwierały drzwi do świadczenia innych usług na rzecz klienta. W związku z tym firmy księgowe często były angażowane do stworzenia odpowiedniego systemu księgowego i badania sprawozdań finansowych, a także przygotowania wymaganego zeznania podatkowego. Tak więc, w przeciwieństwie do prowadzenia ksiąg rachunkowych, które często uważano za handel, obowiązki księgowości rozszerzyły się na początku XX wieku do tego stopnia, że obecnie dążyło do uzyskania statusu zawodowego. Jednym z fundamentów ustalonych zawodów (np. medycyna, prawo) była certyfikacja zawodowa, której księgowość nie miała. W 1896 roku, przy wsparciu kilku organizacji księgowych, stan Nowy Jork uchwalił ustawę ograniczającą tytuł biegłego rewidenta publicznego (CPA) do tych, którzy zdali egzamin państwowy i uzyskali co najmniej trzyletnie doświadczenie w księgowości. Wkrótce podobne prawa zostały uchwalone w kilku stanach.

PROFESJONALNA ORGANIZACJA

W całej historii księgowości organizacje zawodowe miały duży wkład w rozwój zawodu. Na przykład w 1882 r. zorganizowano Instytut IABNY, którego głównym celem było zwiększenie poziomu zasobów edukacyjnych dostępnych dla księgowych. W 1886 roku IABNY stał się Instytutem Rachunkowości i przez blisko dwadzieścia lat kontynuował działalność w zakresie promowania edukacji księgowej. Tymczasem pierwsza ogólnokrajowa organizacja dla nauczycieli rachunkowości, American Association of University Instructors in Accounting (AAUIP), została zorganizowana w 1916 r. W 1935 r. AAUIP zostało przeorganizowane jako American Accounting Association. Krajowa organizacja księgowości publicznej, American Association of Public Accountants (AAPA), została założona w 1887 roku na potrzeby większości zawodów w zakresie kodeksu etycznego, AAPA dodała sekcję etyki zawodowej do swojego regulaminu w 1907 r. AAPA została zreorganizowana jako Amerykański Instytut Księgowych w Stanach Zjednoczonych, a później jako Amerykański Instytut Księgowych (AIA ). W 1921 roku powstało Amerykańskie Stowarzyszenie Biegłych Księgowych (ASCPA), które stało się rywalem AIA o przywództwo w dziedzinie rachunkowości publicznej. Rywalizacja trwała do 1937 roku, kiedy to ASCPA połączyło się z AIA. W 1957 roku AIA przekształciła się w American Institute of Certified Public Accountants (AICPA). W przeciwieństwie do rachunkowości publicznej, na którą kładą nacisk AIA i ASCPA, w 1919 r. Założono Krajowe Stowarzyszenie Księgowych Kosztów (NACA). NACA położyła nacisk na rozwój kontroli kosztów i właściwe raportowanie w przedsiębiorstwach. W 1957 roku NACA zmieniła nazwę na National Association of Accountants (NAA) w uznaniu rozszerzenia rachunkowości zarządczej poza tradycyjną rachunkowość kosztów. Następnie, w 1991 r., Uznając nacisk na zarządcze aspekty rachunkowości, NAA stała się Instytutem Księgowych Zarządczych.

REGULACJE ZEWNĘTRZNE I WEWNĘTRZNE

W XIX wieku rząd federalny generalnie pozwalał rachunkowości samej się regulować. Następnie, w 1913 roku, Kongres ustanowił System Rezerwy Federalnej, a rok później Federalną Komisję Handlu (FTC). Od tego czasu agencje federalne mają coraz większy wpływ na zawód księgowego. Pierwsza poważna próba rządu sformalizowania miarodajnych standardów sprawozdawczości miała miejsce w 1917 r., kiedy to Zarząd Rezerwy Federalnej opublikował Jednolitą Rachunkowość. W 1918 r. Biuletyn został ponownie wydany jako Zatwierdzone metody sporządzania zestawień bilansowych. Chociaż raport był ukierunkowany na badanie bilansu, przedstawiał wyniki modelowe i zestawienia bilansowe. Ponieważ propozycja była tylko rekomendacją, jej akceptacja była ograniczona. Impuls do bardziej rygorystycznej sprawozdawczości finansowej dał załamanie rynku papierów wartościowych w 1929 r. I ujawnienie masowych oszustw w spółce notowanej na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych (NYSE). W 1933 roku NYSE ogłosiło, że firmy ubiegające się o notowanie na giełdzie muszą poddać swoje sprawozdania finansowe audytowi niezależnemu księgowemu. Zakres tych audytów musiał być zgodny ze zmienionymi wytycznymi określonymi przez Rezerwę Federalną w 1929 r. Kolejną ważną innowacją w regulacji rachunkowości było uchwalenie ustawy o papierach wartościowych z 1933 r. Oraz ustawy o papierach wartościowych i giełdach z 1934 r. na FTC upoważnienie do określania metod księgowania, których mają przestrzegać przedsiębiorstwa. Zgodnie z tą ustawą księgowi mogliby zostać pociągnięci do odpowiedzialności za straty wynikające z istotnych pominięć lub zniekształceń w poświadczonych przez nich oświadczeniach rejestracyjnych. Akt z 1934 r. Przekazał nowo utworzonej Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) uprawnienie do przepisywania metod rachunkowości i wymagał, aby sprawozdania finansowe składane w SEC były poświadczane przez niezależnego księgowego. Wraz z utworzeniem SEC i przyjęciem nowych przepisów dotyczących papierów wartościowych rząd federalny przyjął centralną rolę w ustalaniu podstawowych wymogów dotyczących wydawania i badania sprawozdań finansowych. Ponadto akty te zwiększyły znaczenie księgowych i rozszerzyły odpowiedzialność księgowego wobec ogółu społeczeństwa. Zgodnie z tymi ustawami księgowi nie tylko byli odpowiedzialni wobec opinii publicznej, ale teraz byli potencjalnie odpowiedzialni za swoje czyny. W 1938 roku SEC przekazała większość swoich uprawnień do przepisywania praktyk księgowych AIA i jej Komitetowi Procedur Księgowych (CAP). W 1939 r. CAP wydała pierwszy z pięćdziesięciu jeden biuletynów księgowych. W odpowiedzi na krytykę CAP, AICPA (dawniej AIA) w 1959 r. Zastąpiła WPR Radą Zasad Rachunkowości (APB). APB miała wydawać opinie księgowe po uwzględnieniu wcześniejszych badań naukowych, aw 1962 r. APB wydała pierwszą z trzydziestu jeden opinii. Chociaż SEC przekazała AICPA większość swoich uprawnień do ustanawiania standardów, komisja skorzystała z prawa do zatwierdzania wszystkich standardów, gdy oświadczyła, że firmy nie muszą przestrzegać zasad określonych w APB nr 2, Kredyt inwestycyjny. W odpowiedzi na krytykę APB powołano grupę analityczną pod przewodnictwem Francisa M. Wheata, która miała dokonać przeglądu struktury zarządu i procesu tworzenia przepisów. Komitet zalecił zastąpienie APB niezależną, pełnoetatową, bardziej zróżnicowaną radą normalizacyjną. Zgodnie z zaleceniami Rada Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB) została utworzona w 1973 r. Rada ta jest niezależna od AICPA i wydała swoje pierwsze oświadczenie w 1973 r.
ZMIENNA PŁCIOWA SIŁA ROBOCZA

Wraz z oddzieleniem księgowości od rachunkowości dramatycznie wzrosło zapotrzebowanie na księgowe-kobiety, a do 1930 r. ponad 60% wszystkich księgowych stanowiły kobiety. Nie nastąpił jednak podobny wzrost zapotrzebowania na księgowe kobiety. Chociaż II wojna światowa stworzyła pewne możliwości dla kobiet w księgowości, na początku drugiej połowy XX wieku księgowość nadal nie była uważana za odpowiednią karierę dla większości kobiet. W rzeczywistości w 1950 r. tylko 15 procent z ponad 300 000 księgowych w Stanach Zjednoczonych stanowiły kobiety. Co więcej, mniej niż 4 procent studentów studiujących wówczas rachunkowość stanowiły kobiety. W latach sześćdziesiątych XX wieku zaczęły się wydarzenia społeczne i prawne, które ostatecznie dały kobietom możliwość wykonywania zawodu księgowego. W miarę jak te wydarzenia miały miejsce, ogólny popyt na usługi księgowe i księgowych również znacznie wzrósł. Zapotrzebowanie to stało się tak duże, że tradycyjna siła robocza mężczyzn nie była wystarczająca do utrzymania księgowej siły roboczej. Jednocześnie liczba kobiet zajmujących się księgowością wzrosła dramatycznie z mniej niż 5% wszystkich głównych kierunków księgowych w 1960 r. Do ponad 50% w 1985 r. Biorąc pod uwagę wzrost liczby kobiet zajmujących się księgowością i niezdolność tradycyjnej siły roboczej do zaspokojenia zapotrzebowania na siłę roboczą, księgowość ( zwłaszcza rachunkowość publiczna) zwiększył zatrudnienie kobiet. Do 1990 roku kobiety stanowiły większość siły roboczej księgowej. Byłby jednak przełom XXI wieku, zanim kobiety zaczęły zajmować znaczną liczbę wyższych stanowisk kierowniczych w księgowości.

DWUDZIESTY PIERWSZY WIEK

Księgowy, firma księgowa i zawód księgowego XXI wieku różnią się znacznie od tego, co istniało na początku XX wieku. W przeciwieństwie do księgowego ręcznie rejestrującego wpisy w dużym, oprawionym tomie, księgowy jest teraz odpowiedzialny za informacje dotyczące wszystkich aspektów działalności i jest uzależniony od najnowszej technologii przetwarzania tych informacji. W przeciwieństwie do małych lokalnych firm, firmy księgowe mogą być teraz dużymi międzynarodowymi organizacjami, których przychody sięgają miliardów dolarów. Oprócz tradycyjnych informacji audytowych / atestowych, firmy księgowe zapewniają swoim klientom usługi podatkowe, planowanie finansowe, analizę systemu, doradztwo i usługi prawne. Na początku XX wieku zawód księgowy dopiero się wyłaniał. Dziś zawód składa się z tysięcy mężczyzn i kobiet pracujących w firmach publicznych i prywatnych, a także w organizacjach dochodowych i non-profit jako członkowie zespołów zarządzających lub jako cenni konsultanci.

Reklamę często uważa się za płatną, nieosobistą promocję sprawy, idei, produktu lub usługi przez zidentyfikowanego sponsora, który próbuje poinformować lub przekonać określoną grupę docelową. Reklama przybierała wiele różnych form od początku dziejów. Na przykład archeolodzy odkryli w Rzymie malowane ściany zapowiadające walki gladiatorów, a także malowidła naskalne wzdłuż fenickich szlaków handlowych, które służyły do reklamowania towarów. Od tego wczesnego początku reklama ewoluowała, przyjmując różnorodne formy i przenikając niemal każdy aspekt współczesnego społeczeństwa. Różne mechanizmy dostarczania reklamy obejmują banery na wydarzeniach sportowych, billboardy, strony internetowe, loga na ubraniach, magazynach, gazetach, spoty radiowe i reklamy telewizyjne. Reklama tak przeniknęła codzienne życie, że jednostki mogą spodziewać się, że będą narażone na ponad 1200 różnych komunikatów każdego dnia. Choć reklama może wydawać się idealnym sposobem na przekazanie informacji, ma ona jednak kilka ograniczeń, z których najczęściej wymieniane to niezdolność do (1) skupienia się na konkretnych potrzebach indywidualnego konsumenta, (2) dostarczenia szczegółowych informacji o produkcie i (3) bycia opłacalną dla małych firm.

FORMY REKLAMY

Reklama może przybierać różne formy, w tym orędownictwo, porównawcze, kooperacyjne, bezpośrednie, informacyjne, instytucjonalne, zewnętrzne, perswazyjne, produktowe, przypominające, w punkcie sprzedaży i specjalistyczne.

Reklama orędownicza : Reklama orędownicza jest zazwyczaj postrzegana jako każda reklama, wiadomość lub komunikacja publiczna dotycząca kwestii ekonomicznych, politycznych lub społecznych. Kampania reklamowa ma na celu przekonanie opinii publicznej do określonej kwestii ważnej na arenie publicznej. Ostatecznym celem reklamy orędowniczej jest zazwyczaj uchwalenie oczekującego ustawodawstwa stanowego lub federalnego. Prawie wszystkie organizacje non-profit wykorzystują jakąś formę reklamy orędowniczej, aby wpłynąć na postawę społeczeństwa wobec określonej kwestii. Jedną z największych i najpotężniejszych grup orędowniczych non-profit jest American Association of Retired Persons (AARP). AARP walczy o ochronę programów socjalnych, takich jak Medicare i Social Security dla seniorów, zachęcając swoich członków do pisania do swoich ustawodawców, wykorzystując reklamy telewizyjne, aby odwołać się do emocji i publikując miesięczny newsletter opisujący ostatnie działania ustawodawcze na szczeblu stanowym i federalnym. Inne główne organizacje non-profit zajmujące się obroną praw człowieka to organizacja ekologiczna Greenpeace, Mothers Against Drunk Driving (MADD) i National Rifle Association (NRA).

Reklama porównawcza : Reklama porównawcza porównuje jedną markę bezpośrednio lub pośrednio z jedną lub kilkoma konkurencyjnymi markami. Ta technika reklamowa jest bardzo powszechna i jest stosowana przez niemal każdą dużą branżę, w tym linie lotnicze i producentów samochodów. Jedną z wad reklamy porównawczej jest to, że klienci stali się bardziej sceptyczni co do twierdzeń firmy na temat jej konkurentów, ponieważ nie zawsze podawano dokładne informacje, co sprawia, że skuteczność reklamy porównawczej jest wątpliwa. Ponadto firmy, które angażują się w reklamę porównawczą, muszą uważać, aby nie wprowadzać opinii publicznej w błąd co do produktu konkurencji. Nieprawidłowe lub wprowadzające w błąd informacje mogą spowodować pozew ze strony poszkodowanej firmy lub działania regulacyjne ze strony agencji rządowej, takiej jak Federal Trade Commission (FTC).

Reklama kooperacyjna : Reklama kooperacyjna to system, który pozwala dwóm stronom dzielić koszty reklamy. Producenci i dystrybutorzy, ze względu na wspólny interes w sprzedaży produktu, zazwyczaj stosują tę technikę reklamy kooperacyjnej. Przykładem może być sytuacja, gdy producent napojów bezalkoholowych i lokalny sklep spożywczy dzielą koszty reklamy napojów bezalkoholowych producenta; zarówno producent, jak i sklep korzystają ze zwiększonego ruchu w sklepie i związanej z tym sprzedaży. Reklama kooperacyjna jest szczególnie atrakcyjna dla małych właścicieli sklepów, którzy sami nie mogliby sobie pozwolić na odpowiednią reklamę produktu.

Reklama bezpośrednia : Katalogi, ulotki, listy i pocztówki to tylko niektóre z opcji reklamy bezpośredniej. Reklama bezpośrednia ma kilka zalet, w tym szczegółowość informacji, personalizację, selektywność i szybkość. Ale chociaż poczta bezpośrednia ma swoje zalety, wiąże się z wysoką ceną za osobę, zależy od stosowności listy mailingowej i jest źle odbierana przez niektórych klientów, którzy uważają ją za "śmieciową".

Reklama informacyjna W reklamie informacyjnej, która jest używana, gdy nowy produkt jest po raz pierwszy wprowadzany na rynek, nacisk kładzie się na promowanie nazwy produktu, korzyści i możliwych zastosowań. Producenci samochodów stosowali tę strategię, gdy po raz pierwszy wprowadzano pojazdy sportowo-użytkowe (SUV-y).

Reklama instytucjonalna : Reklama instytucjonalna przyjmuje znacznie szersze podejście, koncentrując się na korzyściach, koncepcji, idei lub filozofii danej branży. Firmy często wykorzystują ją do promowania działań budujących wizerunek, takich jak przyjazne dla środowiska praktyki biznesowe lub nowe programy oparte na społeczności, które sponsorują. Reklama instytucjonalna jest ściśle związana z public relations, ponieważ obie są zainteresowane promowaniem pozytywnego wizerunku firmy wśród opinii publicznej. Na przykład duża firma drzewna może opracować motyw reklamowy wokół swojej praktyki sadzenia drzew na obszarach, na których zostały one właśnie wycięte. Motyw tego typu przyczynia się do utrzymania pozytywnego wizerunku firmy wśród ogółu społeczeństwa, gdyż większość ludzi postrzega ponowne sadzenie drzew pozytywnie.

Reklama zewnętrzna : Billboardy i napisy malowane na ścianach budynków to powszechne formy reklamy zewnętrznej, często stosowane, gdy promowane są szybkie, proste pomysły. Ponieważ powtarzalność jest kluczem do skutecznej promocji, reklama zewnętrzna jest najskuteczniejsza, gdy jest umieszczona wzdłuż często uczęszczanych ulic miasta i gdy promowany produkt można kupić lokalnie. Tylko około 1 procent reklam jest prowadzonych w ten sposób.

Reklama perswazyjna : Reklama perswazyjna jest stosowana po tym, jak produkt został przedstawiony klientom. Głównym celem firmy jest zbudowanie selektywnego popytu na jej produkt. Na przykład, producenci samochodów często produkują specjalne reklamy promujące funkcje bezpieczeństwa swoich pojazdów. Ten rodzaj reklamy może pozwolić producentom samochodów na pobieranie wyższych opłat za swoje produkty ze względu na postrzeganą wyższą jakość, jaką zapewniają funkcje bezpieczeństwa.

Reklama produktu :Reklama produktu dotyczy nieosobistej sprzedaży określonego produktu. Przykładem jest regularna reklama telewizyjna promująca napój bezalkoholowy. Głównym celem reklamy jest promowanie określonego napoju bezalkoholowego, a nie całej linii napojów bezalkoholowych firmy.

Reklama przypominająca : Reklama przypominająca jest używana w przypadku produktów, które weszły w dojrzałą fazę cyklu życia produktu. Reklamy są po prostu zaprojektowane tak, aby przypominać klientom o produkcie i utrzymywać świadomość. Na przykład producenci detergentów wydają każdego roku znaczne kwoty pieniędzy na promocję swoich produktów, aby przypomnieć klientom, że ich produkty są nadal dostępne i na sprzedaż.

Reklama w punkcie sprzedaży : Reklama w punkcie sprzedaży wykorzystuje ekspozytory lub inne przedmioty promocyjne w pobliżu sprzedawanego produktu. Podstawową motywacją jest przyciągnięcie klientów do ekspozycji, aby kupili produkt. Sklepy chętniej korzystają z ekspozycji w punkcie sprzedaży, jeśli mają pomoc od producenta w ich konfiguracji lub jeśli producent zapewnia łatwe instrukcje dotyczące korzystania z ekspozycji. Dlatego też artykuły promocyjne od producentów, którzy zapewniają najlepsze instrukcje lub pomoc, są chętniej używane przez sklepy detaliczne.

Reklama specjalistyczna : Reklama specjalistyczna to forma promocji sprzedaży mająca na celu zwiększenie rozpoznawalności nazwy firmy przez opinię publiczną. Firma może umieścić swoją nazwę na różnych przedmiotach, takich jak czapki, szklanki, torby sportowe, kurtki, breloki i długopisy. Wartość specjalistycznej reklamy różni się w zależności od tego, jak długo przedmioty używane w ramach tej akcji są trwałe. Większość firm odnosi sukcesy w osiąganiu swoich celów w zakresie zwiększania rozpoznawalności publicznej i sprzedaży dzięki tym działaniom.

CELE REKLAMOWE

Cele reklamowe to zadania komunikacyjne, które należy wykonać z konkretnymi klientami, do których firma próbuje dotrzeć w określonym przedziale czasowym. Firma, która się reklamuje, zazwyczaj dąży do osiągnięcia jednego z czterech celów reklamowych: próbnego, ciągłości, zmiany marki i zmiany wstecznej. Wybór jednego z czterech celów reklamowych zależy zazwyczaj od tego, na jakim etapie cyklu życia znajduje się produkt.

Próbny : Celem celu próbnego jest zachęcenie klientów do dokonania pierwszego zakupu nowego produktu. Firmy zazwyczaj stosują kreatywne strategie reklamowe, aby przebić się przez inne konkurencyjne reklamy. Powód jest prosty: bez tej pierwszej próby produktu przez klientów nie będzie żadnych powtórnych zakupów.

Ciągłość : Ciągła reklama to strategia mająca na celu utrzymanie obecnych klientów przy korzystaniu z określonego produktu. Istniejący klienci są ukierunkowani i zazwyczaj otrzymują nowe i różne informacje o produkcie, które mają na celu zbudowanie lojalności konsumentów.

Zmiana marki : Firmy przyjmują zmianę marki jako cel, gdy chcą, aby klienci przeszli z marek konkurencji na swoje marki. Powszechną strategią firmy jest porównywanie cen lub jakości produktów w celu przekonania klientów do zmiany marki produktu.

Switchback : Firmy stosują się do tego celu reklamowego, gdy chcą odzyskać byłych użytkowników swojej marki produktu. Firma może podkreślać nowe funkcje produktu, obniżki cen lub inne ważne informacje o produkcie, aby zachęcić byłych klientów swojego produktu do zmiany marki.

BUDŻET REKLAMOWY

Po wybraniu celu reklamowego firmy muszą ustalić budżet reklamowy dla każdego produktu. Opracowanie takiego budżetu może być trudnym procesem, ponieważ menedżerowie marek chcą otrzymać dużą alokację zasobów na promocję swoich produktów. Ogólnie rzecz biorąc, budżet reklamowy powinien zostać ustalony tak, aby był zgodny z ogólnymi celami firmy. Przed ustaleniem budżetu reklamowego firmy muszą wziąć pod uwagę inne czynniki rynkowe, takie jak częstotliwość reklam, konkurencja i bałagan, udział w rynku, zróżnicowanie produktu i etap cyklu życia produktu.

Częstotliwość reklam : Częstotliwość reklam odnosi się do liczby powtórzeń reklamy w danym okresie czasu w celu promowania nazwy produktu, przekazu i innych ważnych informacji. Aby osiągnąć wysoką częstotliwość reklam, wymagany jest większy budżet reklamowy: Szacuje się, że konsument musi zetknąć się z przekazem reklamowym dziewięć razy, zanim zostanie zapamiętany.

Konkurencja i bałagan : Wysoce konkurencyjne rynki produktów, takie jak branża napojów bezalkoholowych, wymagają wyższych budżetów reklamowych, aby po prostu utrzymać się na równi z konkurentami. Jeśli firma chce być liderem w branży, musi co roku przeznaczać na nią znaczny budżet reklamowy. Istnieje wiele przykładów firm, które wydają miliony dolarów na reklamę, aby być kluczowymi graczami w swoich branżach (np. Coca Cola i General Motors).

Udział w rynku : Pożądany udział w rynku jest również ważnym czynnikiem przy ustalaniu budżetu reklamowego. Zwiększenie udziału w rynku zazwyczaj wymaga dużego budżetu reklamowego, ponieważ konkurenci firmy kontratakują własną błyskawiczną reklamą. Skuteczne zwiększenie udziału w rynku zależy od jakości reklamy, reakcji konkurencji oraz popytu i jakości produktu.

Różnicowanie produktów : To, jak klienci postrzegają produkty, ma również znaczenie dla procesu ustalania budżetu. Różnicowanie produktów jest często konieczne na konkurencyjnych rynkach, na których klienci mają trudności z rozróżnianiem produktów. Na przykład różnicowanie produktów może być konieczne, gdy reklamowany jest nowy detergent do prania: Ponieważ istnieje już tak wiele marek detergentów, wymagana byłaby agresywna kampania reklamowa. Bez tej agresywnej reklamy klienci nie byliby świadomi dostępności produktu i tego, jak różni się on od innych produktów na rynku. Budżet reklamowy jest wyższy, aby zapłacić za dodatkową reklamę.

Etap cyklu życia produktu : Nowe oferty produktów wymagają znacznie więcej reklamy, aby klienci byli świadomi ich istnienia. W miarę jak produkt przechodzi przez cykl życia produktu, potrzebnych jest coraz mniej zasobów reklamowych, ponieważ produkt stał się znany i rozwinął ugruntowaną bazę nabywców. Budżety reklamowe są zazwyczaj najwyższe dla konkretnego produktu w fazie wprowadzania i stopniowo maleją w miarę dojrzewania produktu.

WYBÓR ODPOWIEDNIEGO PODEJŚCIA REKLAMOWEGO

Gdy firma zdecyduje, jaki rodzaj konkretnej kampanii reklamowej chce zastosować, musi zdecydować, jakie podejście powinno przekazać wiadomość. Firma jest zainteresowana wieloma obszarami dotyczącymi reklamy, takimi jak częstotliwość, wpływ mediów, czas mediów i zasięg.

Częstotliwość : Częstotliwość odnosi się do średniej liczby razy, kiedy przeciętny konsument jest narażony na kampanię reklamową. Firma zazwyczaj ustala cele częstotliwości, które mogą się różnić w zależności od kampanii reklamowej. Na przykład firma może chcieć, aby przeciętny konsument był narażony na wiadomość co najmniej sześć razy w trakcie kampanii reklamowej. Ta liczba może wydawać się wysoka, ale na zatłoczonym i konkurencyjnym rynku powtarzanie jest jedną z najlepszych metod zwiększenia widoczności produktu i zwiększenia sprzedaży firmy. Im większej ekspozycji firma pragnie dla swojego produktu, tym droższa jest kampania reklamowa. Dlatego często tylko duże firmy mogą sobie pozwolić na reklamy o wysokiej częstotliwości w trakcie kampanii.

Wpływ mediów : Wpływ mediów ogólnie odnosi się do tego, jak skuteczna będzie reklama w różnych mediach (np. telewizja, Internet, prasa). Firma musi zdecydować, w oparciu o swój produkt, jaka jest najlepsza metoda maksymalizacji zainteresowania i świadomości konsumentów. Na przykład firma promująca nowy detergent do prania może odnieść większy sukces dzięki reklamom telewizyjnym niż prostym reklamom drukowanym, ponieważ większa liczba konsumentów prawdopodobnie zobaczy reklamę telewizyjną. Podobnie firma taka jak Mercedes-Benz, która sprzedaje drogie produkty, może reklamować się w specjalistycznych magazynach samochodowych, aby dotrzeć do wysokiego odsetka potencjalnych klientów. Zanim zostaną wydane jakiekolwiek pieniądze na jakiekolwiek media reklamowe, przeprowadzana jest dogłębna analiza mocnych i słabych stron każdego z nich w porównaniu z kosztem. Po przeprowadzeniu analizy firma podejmie najlepszą możliwą decyzję i rozpocznie kampanię reklamową.
Czas mediów : Innym ważnym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy prowadzeniu kampanii reklamowej, jest czas emisji reklam. Na przykład niektóre firmy emitują reklamy w okresie świątecznym, aby promować produkty sezonowe. Innym ważnym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy prowadzeniu kampanii reklamowej, jest to, czy firma chce stosować ciągły czy pulsujący wzorzec reklam. Ciągły odnosi się do reklam emitowanych według harmonogramu przez określony okres czasu. Zaletą tej taktyki jest to, że kampania reklamowa może trwać dłużej i może zapewnić większą ekspozycję w czasie. Na przykład firma może prowadzić kampanię reklamową konkretnego produktu, która trwa latami, mając nadzieję, że produkt pozostanie w pamięci klientów. Pulsowanie oznacza, że reklamy będą planowane w sposób nieproporcjonalny w danym przedziale czasowym. Tak więc firma może prowadzić trzydzieści dwie reklamy telewizyjne w okresie trzech lub sześciu miesięcy, aby promować konkretny produkt, który chce sprzedać. Zaleta strategii pulsowania jest dwojaka. Firma może wydać mniej pieniędzy na reklamę w krótszym okresie czasu, ale nadal uzyskać takie samo uznanie, ponieważ kampania reklamowa jest bardziej intensywna.

Zasięg :Zasięg odnosi się do odsetka klientów na rynku docelowym, którzy są narażeni na kampanię reklamową w danym okresie czasu. Firma może mieć cel dotarcia do co najmniej 80 procent swojej grupy docelowej w danym przedziale czasowym. Celem jest osiągnięcie wyniku jak najbliższego 100 procentom, ponieważ im częściej przekaz jest wystawiony na działanie grupy docelowej, tym większa szansa na przyszłą sprzedaż.

OCENA REKLAM

Po zakończeniu kampanii reklamowej firmy zazwyczaj oceniają ją w porównaniu z ustalonymi celami. Skuteczną taktyką pomiaru przydatności kampanii reklamowej jest pomiar przedsprzedażowej i posprzedażowej sprzedaży produktu firmy. Aby zwiększyć jej skuteczność, niektóre firmy dzielą kraj na regiony i prowadzą kampanie reklamowe tylko w niektórych obszarach. Następnie porównuje się różne obszary geograficzne (reklamowe i niereklamowe) i przeprowadza się szczegółową analizę w celu oceny skuteczności kampanii. W zależności od wyników firma zmodyfikuje przyszłe działania reklamowe w celu zmaksymalizowania skuteczności.

PODSUMOWANIE

Reklama to płatna, nieosobista promocja sprawy, idei, produktu lub usługi przez zidentyfikowanego sponsora, która próbuje poinformować lub przekonać określoną grupę docelową. Reklama ewoluowała, przyjmując różne formy i przeniknęła niemal każdy aspekt współczesnego społeczeństwa. Różne mechanizmy dostarczania reklam obejmują banery na wydarzeniach sportowych, billboardy, strony internetowe, loga na ubraniach, w magazynach, gazetach, spotach radiowych i reklamach telewizyjnych. Chociaż reklama może być skuteczna w przekazywaniu wiadomości, ma kilka ograniczeń, w tym niezdolność do (1) skupienia się na konkretnych potrzebach poszczególnych konsumentów, (2) dostarczania szczegółowych informacji o produkcie i (3) bycia opłacalną dla małych firm. Należy wziąć pod uwagę inne czynniki, takie jak cele, budżety, podejścia i metody oceny.

Księgowe systemy informacyjne (AIS) łączą naukę i praktykę rachunkowości z projektowaniem, wdrażaniem i monitorowaniem systemów informatycznych. Takie systemy wykorzystują nowoczesne zasoby technologii informacyjnej wraz z tradycyjnymi kontrolami i metodami rachunkowości w celu dostarczania użytkownikom informacji finansowych niezbędnych do zarządzania ich organizacjami.

TECHNOLOGIA AIS

Wejście. Urządzenia wejściowe powszechnie kojarzone z AIS obejmują: standardowe komputery osobiste lub stacje robocze z aplikacjami; Urządzenia skanujące do znormalizowanego wprowadzania danych; elektroniczne urządzenia komunikacyjne do elektronicznej wymiany danych (EDI) i handlu elektronicznego. Ponadto wiele systemów finansowych jest "obsługujących sieć", aby umożliwić urządzeniom łączenie się z siecią WWW. Proces Podstawowe przetwarzanie jest realizowane za pośrednictwem systemów komputerowych, od indywidualnych komputerów osobistych po wielkoskalowe serwery korporacyjne. Jednak koncepcyjnie podstawowym modelem przetwarzania jest nadal system księgowy "podwójnego zapisu" wprowadzony pierwotnie w XV wieku.
Wyjście. Urządzenia wyjściowe obejmują wyświetlacze komputerowe, drukarki uderzeniowe i odporne na uderzenia oraz elektroniczne urządzenia komunikacyjne do EDI i handlu elektronicznego. Zawartość wyjściowa może obejmować prawie każdy rodzaj sprawozdań finansowych, od budżetów i sprawozdań podatkowych po międzynarodowe sprawozdania finansowe.

SYSTEMY INFORMACYJNE ZARZĄDZANIA (MIS)

MIS to interaktywne systemy człowiek / maszyna, które wspierają podejmowanie decyzji przez użytkowników zarówno w tradycyjnych granicach organizacyjnych, jak i poza nimi. Systemy te służą do wspierania codziennych działań operacyjnych organizacji; obecne i przyszłe decyzje taktyczne; i ogólny kierunek strategiczny. Systemy MIS składają się z kilku głównych zastosowań, w tym między innymi z systemów finansowych i zasobów ludzkich. Aplikacje finansowe stanowią w praktyce serce systemu AIS. Do powszechnie wdrażanych modułów należą: księga główna, zobowiązania, zaopatrzenie / zakupy, należności, fakturowanie, zapasy, aktywa, projekty i budżetowanie. Aplikacje kadrowe stanowią kolejną dużą część nowoczesnych systemów informatycznych. Moduły powszechnie zintegrowane z AIS obejmują: zasoby ludzkie, administrację świadczeń, administrację emerytur, listy płac oraz raportowanie czasu i pracy.

AIS - KONTEKST SYSTEMÓW INFORMACYJNYCH

AIS obejmują wszystkie funkcje biznesowe, od podstawowych systemów przetwarzania transakcji księgowych po zaawansowane systemy planowania i przetwarzania zarządzania finansami. Raportowanie finansowe rozpoczyna się na poziomach operacyjnych organizacji, gdzie systemy przetwarzania transakcji rejestrują ważne zdarzenia biznesowe, takie jak normalna produkcja, zakupy i sprzedaż. Te zdarzenia (transakcje) są klasyfikowane i podsumowywane na potrzeby wewnętrznego podejmowania decyzji i zewnętrznej sprawozdawczości finansowej. Systemy rachunku kosztów są stosowane w środowiskach produkcyjnych i usługowych. Umożliwiają one organizacjom śledzenie kosztów związanych z produkcją towarów i / lub świadczeniem usług. Ponadto AIS może zapewnić zaawansowane analizy w celu usprawnienia alokacji zasobów i śledzenia wydajności. Systemy rachunkowości zarządczej umożliwiają planowanie, monitorowanie i kontrolę różnych działań w organizacji. Dzięki temu pracownicy szczebla kierowniczego mają dostęp do zaawansowanych raportów i analiz statystycznych. Systemy mogą służyć do zbierania informacji, opracowywania różnych scenariuszy i wybierania optymalnej odpowiedzi spośród alternatywnych scenariuszy.

ROZWÓJ

Rozwój AIS obejmuje pięć podstawowych faz: planowanie, analizę, projektowanie, wdrażanie i wsparcie. Okres związany z każdą z tych faz może trwać od kilku tygodni do kilku lat.

Planowanie : cele i techniki zarządzania projektami Pierwszą fazą rozwoju systemów jest planowanie projektu. Obejmuje to określenie zakresu i celów projektu, zdefiniowanie obowiązków projektowych, wymagań kontrolnych, etapów projektu, budżetów projektu i produktów dostarczanych w ramach projektu.
Analiza : Faza analizy służy zarówno do określenia, jak i do udokumentowania procesów księgowych i biznesowych stosowanych przez organizację. Takie procesy są przeprojektowywane, aby wykorzystać najlepsze praktyki lub cechy operacyjne nowoczesnych rozwiązań systemowych. Analiza danych to dokładny przegląd informacji księgowych, które są obecnie gromadzone przez organizację. Aktualne dane są następnie porównywane z danymi, które organizacja powinna wykorzystywać do celów zarządczych. Metoda ta jest wykorzystywana przede wszystkim przy projektowaniu systemów przetwarzania transakcji księgowych.
Analiza decyzji : to dokładny przegląd decyzji, za które menedżer jest odpowiedzialny. Podstawowe decyzje, za które odpowiedzialni są menedżerowie, określane są indywidualnie. Następnie tworzone są modele wspierające menedżera w gromadzeniu informacji finansowych i powiązanych, aby opracowywać i projektować alternatywy oraz dokonywać odpowiednich wyborów. Ta metoda jest cenna, gdy głównym celem systemu jest wspomaganie decyzji.
Analiza procesów : to dokładny przegląd procesów biznesowych organizacji. Procesy organizacyjne są identyfikowane i dzielone na serię zdarzeń, które dodają lub zmieniają dane. Procesy te można następnie zmodyfikować lub przeprojektować, aby usprawnić działania organizacji pod względem obniżenia kosztów, ulepszenia usług, poprawy jakości lub ulepszenia informacji zarządczej. Ta metoda jest odpowiednia, gdy głównym celem systemu jest automatyzacja lub przeprojektowanie.

PROJEKT

Faza projektowania obejmuje koncepcyjne wyniki fazy analizy i opracowuje szczegółowe, konkretne projekty, które można wdrożyć w kolejnych fazach. Obejmuje szczegółowy projekt wszystkich wejść, przetwarzania, przechowywania i wyników proponowanego systemu księgowego. Wejścia można definiować za pomocą narzędzi do układu ekranu i generatorów aplikacji. Przetwarzanie można przedstawić za pomocą schematów blokowych lub map procesów biznesowych, które definiują logikę systemu, operacje, i przepływ pracy. Logiczne projekty przechowywania danych są identyfikowane poprzez modelowanie relacji między zasobami, zdarzeniami i agentami organizacji za pomocą diagramów. Ponadto modelowanie diagramów relacji encji (ERD) jest używane do dokumentowania relacji z bazą danych na dużą skalę. Projekty wyników są dokumentowane za pomocą różnych narzędzi raportowania, takich jak autorzy raportów, narzędzia do ekstrakcji danych, narzędzia do zapytań i narzędzia do przetwarzania analitycznego online. Ponadto wszystkie aspekty fazy projektowania można przeprowadzić za pomocą zestawów narzędzi oprogramowania dostarczonych przez określonych producentów oprogramowania.
Raportowanie jest siłą napędową rozwoju AIS. Jeśli analiza i projekt systemu zakończy się powodzeniem, proces raportowania dostarcza informacji, które pomagają w podejmowaniu decyzji zarządczych. Systemy księgowe wykorzystują różnorodne raporty zaplanowane i na żądanie. Raporty mogą być tabelaryczne, przedstawiając dane w tabeli lub tabelach; grafika wykorzystująca obrazy do przekazywania informacji w formacie obrazu; lub macierze, aby pokazać złożone relacje w wielu wymiarach. Definiując wymagania dotyczące raportowania, należy wziąć pod uwagę wiele cech. Raporty muszą być dostępne przez interfejs systemu. Powinni przekazywać informacje w sposób proaktywny. Muszą być istotne. Należy zachować dokładność. Wreszcie, raporty muszą odpowiadać stylowi przetwarzania informacji (poznawczemu) odbiorcy, którego mają informować. Raporty dzielą się na trzy podstawowe typy: Raport filtra, który oddziela wybrane dane od bazy danych, takie jak miesięczny rejestr kontrolny; raport odpowiedzialności w celu zaspokojenia potrzeb konkretnego użytkownika, taki jak cotygodniowy raport sprzedaży dla regionalnego kierownika sprzedaży; raport porównawczy pokazujący różnice między okresami, podziały procentowe i odchylenia między wydatkami rzeczywistymi i budżetowymi. Przykładem może być analiza sprawozdania finansowego przedstawiająca wydatki z bieżącego i poprzedniego roku jako procent sprzedaży. Projekty ekranów i interfejsy systemowe są głównymi urządzeniami do przechwytywania danych w systemach AIS i są opracowywane za pomocą różnych narzędzi. Przechowywanie osiąga się dzięki wykorzystaniu znormalizowanych baz danych, które zapewniają funkcjonalność i elastyczność. Mapy procesów biznesowych i schematy blokowe służą do dokumentowania działania systemów. Nowoczesne AIS wykorzystują specjalistyczne bazy danych i przetwarzanie zaprojektowane specjalnie do operacji księgowych. Oznacza to, że wiele podstawowych funkcji przetwarzania jest dostarczanych z oprogramowaniem księgowym lub oprogramowaniem dla przedsiębiorstw.

REALIZACJA

Faza realizacji składa się z dwóch głównych części: budowy i dostawy. Budowa obejmuje dobór sprzętu, oprogramowania i dostawców do realizacji; budowanie i testowanie systemów komunikacji sieciowej; budowanie i testowanie bazy danych; pisanie i testowanie nowych modyfikacji programu; oraz instalowanie i testowanie całego systemu z technicznego punktu widzenia. Dostawa to proces przeprowadzania końcowego testu systemu i testów akceptacyjnych użytkownika; przygotowanie planu konwersji; instalacja produkcyjnej bazy danych; szkolenie użytkowników; i konwersję wszystkich operacji do nowego systemu.
Zestawy narzędzi to różnorodne pomoce w tworzeniu aplikacji, które są specyficzne dla dostawcy i służą do dostosowywania dostarczanych systemów. Pozwalają na dodawanie pól i tabel do bazy danych, wraz z możliwością tworzenia ekranu i innych interfejsów do przechwytywania danych. Ponadto pomagają ustawić dostępność i poziomy bezpieczeństwa dla odpowiedniej kontroli wewnętrznej w aplikacjach księgowych.
Bezpieczeństwo istnieje w kilku formach. Należy zająć się fizycznym bezpieczeństwem systemu. W typowych AIS sprzęt znajduje się w zamkniętym pomieszczeniu, do którego dostęp mają tylko technicy. Kontrola dostępu do oprogramowania jest ustawiana na kilku poziomach, w zależności od rozmiaru AIS. Pierwszy poziom bezpieczeństwa występuje na poziomie sieci, który chroni systemy komunikacyjne organizacji. Następna jest ochrona na poziomie systemu operacyjnego, która chroni środowisko komputerowe. Następnie włączane są zabezpieczenia bazy danych w celu ochrony danych organizacji przed kradzieżą, włamaniem lub innych form uszkodzenia. Wreszcie, zabezpieczenia aplikacji służą do powstrzymania nieupoważnionych osób przed wykonywaniem operacji w systemie AIS.
Testowanie odbywa się na czterech poziomach. Testy skrócone lub testy jednostkowe służą do zapewnienia prawidłowego działania poszczególnych modyfikacji. Testowanie programu obejmuje interakcję między indywidualną modyfikacją a programem, który ulepsza. Testowanie systemowe służy do określenia, czy modyfikacje programu działają w systemie AIS jako całości. Testy akceptacyjne zapewniają, że modyfikacje spełniają oczekiwania użytkownika i że cały AIS działa zgodnie z projektem.
Konwersja pociąga za sobą metodę zastosowaną do zmiany starego AIS na nowy AIS. Istnieje kilka metod osiągnięcia tego celu. Jedną z nich jest równoległe uruchamianie nowych i starych systemów przez określony czas. Drugą metodą jest bezpośrednie przejście do nowego systemu w określonym punkcie. Trzeci to wprowadzanie do systemu według lokalizacji lub funkcjonowania systemu. Czwarty to pilotaż nowego systemu w określonym miejscu przed konwersją reszty organizacji.
Wsparcie Faza wsparcia ma dwa cele. Pierwszym jest aktualizacja i utrzymanie AIS. Obejmuje to naprawianie problemów i aktualizację systemu zmian biznesowych i środowiskowych. Na przykład, zmiany w ogólnie przyjętych zasadach rachunkowości (GAAP) lub przepisach podatkowych mogą wymagać zmian w tabelach konwersji lub tabelach odniesienia używanych do sprawozdawczości finansowej. Drugim celem wsparcia jest dalszy rozwój poprzez ciągłe doskonalenie biznesu poprzez dostosowania AIS spowodowane zmianami biznesowymi i środowiskowymi. Zmiany te mogą skutkować przyszłymi problemami, nowymi możliwościami lub dyrektywami zarządczymi lub rządowymi wymagającymi

POŚWIADCZENIE

AIS zmieniają sposób wdrażania kontroli wewnętrznej i rodzaj ścieżek audytu, które istnieją w nowoczesnej organizacji. Brak tradycyjnych dowodów kryminalistycznych, takich jak papier, wymaga zaangażowania księgowych w projektowanie takich systemów. Można wykorzystać okresowe zaangażowanie publicznych firm audytorskich, aby upewnić się, że AIS jest zgodny z aktualnymi standardami kontroli wewnętrznej i sprawozdawczości finansowej. Po wdrożeniu celem atestacji jest przegląd i weryfikacja działania systemu. Wymaga to przestrzegania norm, takich jak ISO 9000-3 w zakresie projektowania i rozwoju oprogramowania, a także standardów kontroli technologii informacyjnej. Należy przeprowadzać okresowe, funkcjonalne przeglądy biznesowe, aby upewnić się, że AIS pozostaje zgodny z zamierzonymi funkcjami biznesowymi. Standardy jakości nakazują, aby przegląd ten odbywał się zgodnie z okresowym harmonogramem.

PLANOWANIE ZASOBÓW PRZEDSIĘBIORSTWA (ERP)

Systemy ERP to wielkoskalowe systemy informacyjne, które mają wpływ na AIS organizacji. Systemy te przenikają wszystkie aspekty organizacji i wymagają technologii takich jak klient / serwer i relacyjne bazy danych. Inne typy systemów, które obecnie mają wpływ na AIS to zarządzanie łańcuchem dostaw (SCM) i zarządzanie relacjami z klientami (CRM). Tradycyjne systemy AIS rejestrowały informacje finansowe i okresowo sporządzały sprawozdania finansowe zgodnie z oświadczeniami GAAP. Nowoczesne systemy ERP zapewniają szerszy wgląd w informacje organizacyjne, umożliwiając stosowanie zaawansowanych technik księgowych, takich jak rachunek kosztów działań (ABC) oraz ulepszone raportowanie zarządcze przy użyciu różnych technik analitycznych.

Systemy komputerowe stają się powszechne; w rzeczywistości są niemal wszechobecne. Uważamy je za kluczowe dla funkcjonowania większości organizacji biznesowych, rządowych, wojskowych, środowiskowych i opieki zdrowotnej. Są również częścią wielu programów edukacyjnych i szkoleniowych. Jednak te systemy komputerowe, choć coraz bardziej wpływają na nasze życie, są sztywne, złożone i niezdolne do szybkich zmian. Aby pomóc nam i naszym organizacjom radzić sobie z nieprzewidywalnymi ewentualnościami coraz bardziej niestabilnego świata, systemy te potrzebują możliwości, które pozwolą im łatwo dostosowywać się do zmian. Muszą być inteligentne. Nasza konkurencyjność narodowa zależy w coraz większym stopniu od zdolności do uzyskiwania dostępu, przetwarzania i analizowania informacji. Systemy komputerowe wykorzystywane w takich celach muszą być również inteligentne. Dostawcy opieki zdrowotnej wymagają łatwego dostępu do systemów informatycznych, aby mogli śledzić świadczenie opieki zdrowotnej i identyfikować najnowsze i najskuteczniejsze metody leczenia schorzeń swoich pacjentów. Zespoły zarządzania kryzysowego muszą być w stanie badać alternatywne kierunki działań i wspierać podejmowanie decyzji. Nauczyciele potrzebują systemów, które dostosowują się do indywidualnych potrzeb i umiejętności ucznia. Firmy potrzebują elastycznych narzędzi do produkcji i projektowania oprogramowania, aby utrzymać pozycję lidera w dziedzinie technologii informacyjnej i odzyskać ją w produkcji. Historia sztucznej inteligencji (AI) poprzedza rozwój pierwszych maszyn obliczeniowych. Ogólnie rzecz biorąc, inteligencja jest przedmiotem badań filozoficznych od 2000 lat. Na poziomie obliczeniowym matematyk Alan Turing skonstruował ramy dla AI w erze komputerów analogowych. Podczas gdy dokładne definicje są nadal przedmiotem debaty, AI można pożytecznie postrzegać jako gałąź informatyki, która zajmuje się automatyzacją inteligentnego zachowania. Celem AI jest rozwijanie systemów, które mają zdolność postrzegania i uczenia się, wykonywania zadań fizycznych i emulowania ludzkiego podejmowania decyzji. AI dąży do projektowania i rozwijania inteligentnych agentów, a także do ich zrozumienia. Obecnie główne obszary badań i rozwoju obejmują:

1. Języki naturalne: Badania te koncentrują się na problemach związanych z interfejsem języka naturalnego, tłumaczeniem maszynowym, rozumieniem języka mówionego itd.
2. Systemy eksperckie: Nie bada się żadnych uogólnialnych rozwiązań, ale wykorzystuje się wiedzę specjalistyczną do radzenia sobie ze słabo zdefiniowanymi problemami i relacjami.
3. Poznanie i uczenie się: Prowadzone są badania nad sposobami myślenia, uczenia się i rozwiązywania problemów.
4. Wizja komputerowa: Podejmowane są wysiłki w celu opracowania zasad i algorytmów dla wizji maszynowej i interpretacji danych wizualnych.
5. Automatyczne wnioskowanie: Obszar ten zajmuje się rozwiązywaniem problemów, dowodzeniem twierdzeń i programowaniem logicznym.

PODSTAWY

Termin "AI" został użyty około 1956 r., nadając formalną nazwę pracom, które rozwijały się przez poprzednie pięć lub sześć lat. Osoby i organizacje mają trwały interes w AI z kilku ważnych powodów, w tym:

1. Aby zachować wiedzę specjalistyczną, która może zostać utracona, gdy uznany ekspert jest niedostępny.
2. Aby stworzyć organizacyjne bazy wiedzy, aby inni mogli uczyć się na wcześniejszych sukcesach w rozwiązywaniu problemów.
3. Aby pomóc decydentom być konsekwentnymi w ocenie złożonych problemów.

W początkowych latach AI była zdominowana przez poleganie na logice jako sposobie reprezentowania wiedzy i na wnioskowaniu logicznym jako podstawowym mechanizmie inteligentnego rozumowania. W latach 90. na scenie pojawiły się inne paradygmaty, z których niektóre miały dramatyczny wpływ. Sztuczne sieci neuronowe (ANN) były motywowane założeniami dotyczącymi funkcjonowania mózgu - w szczególności ideami masowo równoległych połączeń, z których każde wykonuje proste zadania obliczeniowe. Łącznie reprezentują wiedzę jako właściwość wzorców relacji. Algorytmy genetyczne stosują zasady ewolucji biologicznej do problemów wyszukiwania złożonych przestrzeni rozwiązań. Programy również nie wykorzystują logicznego rozumowania, ale ewoluują w kierunku coraz lepszych rozwiązań złożonych problemów. Systemy wieloagentowe ostatnio wysunęły się na pierwszy plan badań nad sztuczną inteligencją. To pojawienie się było spowodowane uznaniem, że inteligencja może być odzwierciedlona przez zbiorowe zachowania dużej liczby bardzo prostych, współdziałających członków społeczności agentów. Agentami tymi mogą być komputery, moduły oprogramowania lub praktycznie każdy obiekt, który może postrzegać aspekty swojego otoczenia i racjonalnie postępować w kierunku osiągnięcia celu. Na rozwój sztucznej inteligencji wpłynęła różnorodność dyscyplin. Należą do nich filozofia (logika), matematyka (zdolność do przetwarzania, obliczalność, algorytmy), psychologia (poznawanie), inżynieria (sprzęt komputerowy i oprogramowanie) oraz lingwistyka (reprezentacja wiedzy i przetwarzanie języka naturalnego). Na długo przed rozwojem komputerów, pojęcie, że myślenie jest formą obliczeń, motywowało formalizację logiki. Te wysiłki trwają do dziś. Teoria grafów zapewniła architekturę do wyszukiwania przestrzeni rozwiązań dla problemu. Badania operacyjne, skupiające się na algorytmach optymalizacji, wykorzystywały teorię grafów i inne metody do rozwiązywania złożonych problemów podejmowania decyzji. W 1950 roku Alan Turing zaproponował to, co stało się znane jako Test Turinga, w celu zdefiniowania inteligentnego zachowania. Pomysł polegał na określeniu wymagań, które komputer musiałby wykazywać, aby wykazać inteligencję. Krótko mówiąc, Test Turinga proponuje, aby komputer był przesłuchiwany przez człowieka za pośrednictwem telekomunikacji. Komputer wykazuje inteligencję, jeśli przesłuchujący nie jest w stanie stwierdzić, czy po drugiej stronie znajduje się człowiek czy komputer. Aby zdać test, komputer musiałby mieć możliwości przetwarzania języka naturalnego, reprezentacji wiedzy, zautomatyzowanego rozumowania i uczenia maszynowego.

EWOLUCJA ZASTOSOWAŃ

Chociaż systemy komputerowe stały się powszechne, są one na ogół sztywne, złożone i niezdolne do szybkich zmian. Według Raportu dla ARPA na temat inteligentnych systemów XXI wieku, abyśmy my i nasze organizacje mogli poradzić sobie z nieprzewidywalnymi ewentualnościami coraz bardziej niestabilnego świata, systemy te potrzebują możliwości, które pozwolą im łatwo dostosowywać się do zmian. Raport twierdzi, że nasza konkurencyjność narodowa zależy w coraz większym stopniu od zdolności dostępu, przetwarzania i analizowania informacji. Jednym z pierwszych kamieni milowych w dziedzinie sztucznej inteligencji był General Problem Solver (GPS) Newella i Simona. Program został zaprojektowany w celu naśladowania ludzkich metod rozwiązywania problemów. To i inne osiągnięcia, takie jak Logic Theorist i Geometry Theorem Prover, wywołały entuzjazm dla przyszłości sztucznej inteligencji. Simon posunął się nawet do stwierdzenia, że w niedalekiej przyszłości problemy, które komputery mogłyby rozwiązać, będą współmierne do zakresu problemów, do których został zastosowany ludzki umysł. Wkrótce zaczęły się ujawniać trudności w osiągnięciu tego celu. W miarę zwiększania skali od wcześniejszych sukcesów napotkano problemy nierozwiązywalności. Poszukiwanie alternatywnych podejść doprowadziło do prób rozwiązania typowo występujących przypadków w wąskich obszarach specjalizacji. To skłoniło do opracowania systemów eksperckich. Przełomowym modelem był MYCIN, opracowany do diagnozowania zakażeń krwi. Mając około 450 reguł, MYCIN był w stanie działać równie dobrze jak wielu ekspertów. Te i inne badania nad systemami eksperckimi doprowadziły do powstania pierwszego komercyjnego systemu eksperckiego, R1, wdrożonego w Digital Equipment Corporation (DEC), aby pomóc w konfiguracji zamówień na nowe systemy komputerowe. Po wdrożeniu R1 szacowano, że pozwoli to DEC zaoszczędzić około 40 milionów dolarów rocznie. Inne klasyczne systemy obejmują program PROSPECTOR do określania prawdopodobnej lokalizacji i rodzaju złóż rudy oraz program INTERNIST do przeprowadzania diagnostyki medycznej w medycynie wewnętrznej.

PRZYSZŁOŚĆ

Raport dla ARPA na temat inteligentnych systemów XXI wieku zidentyfikował cztery typy systemów, które będą miały znaczący wpływ na aplikacje: inteligentna symulacja, inteligentne zasoby informacji, inteligentni trenerzy projektów i zespoły robotów . Inteligentne symulacje generują realistyczne symulowane światy, które umożliwiają rozległe, niedrogie szkolenia i edukację, które mogą być dostępne w dowolnym czasie i miejscu. Przykładami mogą być zarządzanie kryzysowe huraganami, badanie wpływu różnych teorii ekonomicznych, testy produktów na symulowanych klientach i projektowanie technologiczne - testowanie funkcji za pomocą symulacji, których przetestowanie przy użyciu rzeczywistego prototypu kosztowałoby miliony dolarów. Inteligentne systemy zasobów informacji (IRSS) umożliwią łatwy dostęp do informacji związanych z konkretnym problemem. Na przykład lekarz ze wsi, którego pacjent zgłasza się z rzadką chorobą, może użyć IRSS, aby pomóc w ocenie różnych metod leczenia lub zidentyfikować nowe. Edukator może znaleźć odpowiednie materiały źródłowe, w tym informacje o podobnych kursach prowadzonych gdzie indziej. Inteligentni trenerzy projektów (IPC) mogą pełnić funkcję współpracowników, pomagając i współpracując z zespołami projektowymi lub operacyjnymi w przypadku złożonych systemów. Takie systemy mogłyby zapamiętać i przywołać uzasadnienie poprzednich decyzji, a w czasach kryzysu wyjaśnić metody i rozumowanie wcześniej stosowane do radzenia sobie z daną sytuacją. Na przykład IPC do projektowania samolotów mógłby usprawnić współpracę, utrzymując przepływ komunikacji między dużym, rozproszonym personelem projektowym, kierownikami programów, klientem i podwykonawcami. Zespoły robotów mogłyby przyczynić się do produkcji, działając w dynamicznym środowisku z minimalną liczbą instrumentów, zapewniając w ten sposób korzyści skali. Mogłyby również uczestniczyć w automatyzacji wyrafinowanych procedur laboratoryjnych, które wymagają wykrywania, manipulacji, planowania i transportu.

WNIOSEK

AI to młoda dziedzina, która mierzy się z wieloma zawiłościami. Niemniej jednak wiosenny numer AI Magazine z 1998 r. zawierał artykuły na temat następujących innowacyjnych zastosowań AI: Sugeruje to szeroki potencjał AI w przyszłości.

1. "Planowanie projektu oparte na przypadkach i ograniczeniach dla budownictwa mieszkaniowego"
2. "CREWS-NS: Harmonogramowanie załóg pociągów w Holandii"
3. "Inteligentny system do przeglądu przypadków i oceny ryzyka w usługach socjalnych"
4. "CHEMREG: Wykorzystanie rozumowania opartego na przypadkach w celu wsparcia zgodności z przepisami dotyczącymi zdrowia i bezpieczeństwa w przemyśle chemicznym"
5. "MITA: Podejście do analizy tekstu w formie swobodnej w aplikacjach ubezpieczeń na życie oparte na ekstrakcji informacji"

Usługi audytorskie to klasa usług świadczonych przez biegłych rewidentów (CPA) w praktyce publicznej. Chociaż termin ten jest czasami używany niejednolicie przez poszczególne firmy CPA, Specjalny Komitet ds. Usług Audytorskich Amerykańskiego Instytutu Biegłych Rewidentów (AICPA) zdefiniował usługi audytorskie jako "niezależne usługi profesjonalne, które poprawiają jakość informacji lub jej kontekst dla decydentów". Usługi audytorskie są zakorzenione w tradycji niezależnej weryfikacji danych przygotowanych przez innych biegłych rewidentów. Różnią się one od wielu usług świadczonych historycznie przez biegłych rewidentów tym, że stanowią rozszerzenie informacji i form dostarczanych raportów. Rzeczywiście, stanowią one ewolucję w charakterze usług świadczonych przez biegłych rewidentów, ponieważ biegli rewidenci zaczęli świadczyć usługi nie tylko w zakresie informacji księgowych, ale także wielu innych rodzajów informacji, których ludzie potrzebują, aby podejmować decyzje.

EWOLUCJA USŁUG CPA

Od początku XX wieku biegli rewidenci przeprowadzali audyty sprawozdań finansowych. Audyt jest usługą definiującą CPA i, poza przygotowywaniem zeznań podatkowych, usługą najściślej związaną z zawodem CPA. Podczas audytu sprawozdań finansowych CPA bada transakcje leżące u podstaw sprawozdań finansowych jednostki i raportuje, czy sprawozdania finansowe są rzetelnie przedstawione zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami rachunkowości. Taka opinia jest wymagana przez Securities and Exchange Commission (SEC) w przypadku spółek, których akcje są przedmiotem publicznego obrotu, a często jest wymagana przez innych, takich jak pożyczkodawcy, w przypadku podmiotów, które nie podlegają SEC. Począwszy od lat 70. użytkownicy sprawozdań finansowych żądali, aby CPA zapewniali niektóre z korzyści audytów po niższych kosztach. W rezultacie CPA zaczęli świadczyć usługę niższego poziomu, zwaną przeglądem, w odniesieniu do sprawozdań finansowych. Przeglądy opierają się na procedurach zapytań i analiz stosowanych do kwot w sprawozdaniach finansowych, a nie na bardziej rygorystycznych procedurach wymaganych w audycie, takich jak fizyczna inspekcja i potwierdzenie ze stronami trzecimi. Przegląd kończy się raportem, który zapewnia ograniczone zapewnienie, to znaczy, że biegły rewident nie jest świadomy żadnych istotnych modyfikacji, które należy wprowadzić do towarzyszących sprawozdań finansowych, aby były zgodne z powszechnie przyjętymi zasadami rachunkowości. Przeglądy są stosowane w przypadku kwartalnych sprawozdań finansowych spółek publicznych. Przeglądy są przeprowadzane w przypadku spółek prywatnych, gdy użytkownik sprawozdania finansowego chce uzyskać pewne zapewnienie co do sprawozdań, ale nie wymaga poziomu zapewnienia zapewnianego w audycie. Biegli rewidenci świadczą również trzeci poziom usług w zakresie sprawozdań finansowych, kompilację. Ta usługa, świadczona wyłącznie spółkom prywatnym, jest zwykle wykonywana w związku z pomaganiem firmie w rejestrowaniu transakcji i przekształcaniu jej zapisów w sprawozdania finansowe. Księgowy nie przeprowadza żadnych testów danych bazowych, ale pomaga umieścić dane w formie sprawozdania finansowego i odczytuje sprawozdania pod kątem istotnych błędnych oświadczeń. Raport kompilacji nie wyraża żadnego zapewnienia, ale jeśli księgowy odkryje istotne błędne oświadczenia, muszą one zostać poprawione lub opisane w raporcie biegłego rewidenta. Lata 80. przyniosły dodatkowe rozszerzenie roli biegłego rewidenta. Użytkownicy chcieli, aby księgowi korzystali z usług audytu i przeglądu, aby raportować na tematy oprócz sprawozdań finansowych, takie jak skuteczność kontroli wewnętrznej i zgodność firmy z przepisami prawa, regulacjami lub umowami. Odpowiedzią zawodu było stworzenie standardów dla zleceń atestacyjnych. W zleceniu atestacyjnym księgowy stosuje narzędzia używane w audytach i przeglądach, aby zapewnić, czy przedmiot zlecenia (taki jak kontrola wewnętrzna lub dyskusja i analiza operacji przez kierownictwo) jest zgodny z obowiązującymi kryteriami pomiaru i ujawniania. Rezultatem jest raport bardzo podobny do audytu (uzasadnione zapewnienie) lub przeglądu (ograniczone zapewnienie) sprawozdań finansowych. Ponadto księgowi mogą stosować procedury specjalnie zaprojektowane przez oczekiwanych użytkowników raportu do pozycji finansowych lub niefinansowych. Ta usługa nie jest ani audytem, ani przeglądem. Tego typu zlecenia, zwane zleceniami uzgodnionych procedur, skutkują raportem, w którym CPA opisuje zastosowane procedury i ich wyniki, ale nie podaje ogólnego wniosku. W latach 90. CPA zostały poproszone o dalsze rozszerzenie zakresu dodatkowych usług, w tym tych, które obejmują tematy znacznie odległe od sprawozdawczości finansowej i które nie obejmują wyraźnego raportu lub wniosku. Ten obszar usług - usługi audytorskie - jest rozszerzeniem tradycji audytu/poświadczeń. Zasadniczo różni się od zwykłych usług konsultingowych, które zazwyczaj albo udzielają porad klientom, albo tworzą wewnętrzne systemy. Prawdopodobnie najbardziej znaną usługą audytorską jest ta świadczona w zakresie kontrolowania i liczenia głosów na coroczną ceremonię rozdania Oscarów. Inna powszechna usługa audytorska obejmuje obserwowanie przez CPA losowania liczb w loteriach państwowych. Usługi audytorskie mogą obejmować rodzaj sprawozdań dostarczanych w bardziej tradycyjnych zleceniach atestacyjnych lub mogą zapewniać mniej ustrukturyzowaną komunikację, taką jak raporty bez wyraźnych wniosków lub raporty wydawane tylko w przypadku wystąpienia problemów. Usługi zapewnienia często wymagają, aby były bardziej dostosowane do potrzeb informacyjnych decydentów w określonych okolicznościach. Aby odpowiadać na te potrzeby, oczekuje się, że forma komunikacji CPA będzie bardziej elastyczna. Tak więc, znaczącą różnicą między zobowiązaniami zapewnienia i poświadczenia jest to, że zobowiązania zapewnienia niekoniecznie skutkują standardową formą raportu, podczas gdy zobowiązania poświadczenia (oraz bardziej znane audyty i przeglądy) tak. Jednak usługi zapewnienia wymagają przestrzegania kluczowych cech zawodowych przez praktyków.

ELEMENTY ZAANGAŻOWANIA W ZAKRES ZAPEWNIANIA

Ważne elementy zaangażowania w zapewnianie to:

•  Niezależność
•  Profesjonalizm
•  Poprawa informacji lub kontekstu
•  Decydenci

CPA powinien być niezależny, aby świadczyć usługę zapewnienia; to znaczy, że nie powinien mieć żadnego interesu w informacjach, o których informuje. Jedynym interesem CPA powinna być dokładność informacji, a nie to, czy informacje przedstawiają wyniki korzystne lub niekorzystne dla podmiotu, który przygotowuje informacje lub ten, który je wykorzystuje. Usługa zapewnienia jest usługą profesjonalną, co oznacza, że opiera się na doświadczeniu, wiedzy fachowej i osądzie CPA. Opiera się na umiejętnościach wykorzystywanych w bardziej tradycyjnych usługach, takich jak pomiary, analiza, testowanie i raportowanie. Informacje w usłudze zapewnienia mogą być finansowe lub niefinansowe, historyczne lub przyszłościowe, dyskretne dane lub informacje o systemach, wewnętrzne lub zewnętrzne dla decydenta. Kontekst informacji odnosi się do sposobu ich prezentacji. Usługa zapewnienia jakości poprawia informacje lub ich kontekst, zapewniając pewność co do ich niezawodności, zwiększając ich trafność lub ułatwiając ich wykorzystanie i zrozumienie. Podmioty decyzyjne są użytkownikami informacji i bezpośrednimi beneficjentami usługi zapewnienia jakości. Mogą być osobami wewnętrznymi podmiotu, takimi jak zarząd, lub partnerem handlowym, takim jak wierzyciel lub klient. Celem usługi zapewnienia jakości jest poprawa informacji lub ich kontekstu, tak aby osoby decyzyjne mogły podejmować bardziej świadome - i prawdopodobnie lepsze - decyzje. Podmiot decyzyjny nie musi być stroną angażującą CPA lub płacącą za usługę. Potrzeby osób decyzyjnych ewoluują. Przez dziesięciolecia ich potrzeby były zazwyczaj zaspokajane przez okresowe sprawozdania finansowe oparte na kosztach. Usługi zapewnienia jakości, sposób ich dostarczania i rodzaje informacji, z którymi mają do czynienia, ewoluują, aby sprostać tym zmieniającym się potrzebom. Chociaż potrzeby każdego decydenta są wyjątkowe, w badaniu przeprowadzonym przez Specjalny Komitet ds. Usług Zapewnienia Jakości decydenci wyrazili duże zainteresowanie lepszymi informacjami na takie tematy jak:

•  Ryzyka biznesowe
•  Jakość produktu
•  Mierniki wydajności
•  Jakość procesów i systemów
•  Realizacja planu strategicznego
•  Wydajność rządu

RODZAJE USŁUG ZWIĄZANYCH Z AUDYTEM

Specjalny Komitet ds. Usług Zbadawczych zidentyfikował setki usług zbadawczych świadczonych przez biegłych rewidentów. Zidentyfikował również kilka usług, które jego zdaniem będą szczególnie atrakcyjne dla decydentów w niedalekiej przyszłości. Obejmowały one następujące kwestie.

Kompleksowe oceny ryzyka. Biegły rewident identyfikuje i ocenia różne ryzyka, z którymi mierzy się organizacja, takie jak środowisko operacyjne, systemy operacyjne lub systemy informatyczne. Ryzyka mogą być wewnętrzne, zewnętrzne lub regulacyjne. Biegły rewident może pomóc ustalić priorytety ryzyka i ocenić wysiłki podmiotu w celu kontrolowania lub łagodzenia narażonych ryzyk.
Pomiar wyników biznesowych. Wiele organizacji wykorzystuje lub powinno wykorzystywać dane do prowadzenia swojej działalności inne niż te pochodzące z systemu sprawozdawczości finansowej. Usługa ta dotyczy identyfikacji lub udzielania wyraźnego zapewnienia dotyczącego środków finansowych lub niefinansowych wykorzystywanych do oceny skuteczności lub efektywności działań organizacji. Chociaż księgowi historycznie uczestniczyli w opracowywaniu informacji w sprawozdaniach finansowych, ich umiejętności i wiedza mogą dodać podobną wartość do tworzenia innych informacji, które mogą monitorować wyniki organizacji i jej skuteczność w realizacji planów strategicznych.
Handel elektroniczny. Ponieważ coraz więcej interesów jest prowadzonych elektronicznie (przez Internet lub w systemach wymiany danych między firmami), uczestnicy mają obawy dotyczące integralności i bezpieczeństwa danych przesyłanych w celu realizacji tych transakcji. Usługa zapewnienia może pomóc w rozwiązaniu ryzyka i promowaniu integralności i bezpieczeństwa transmisji elektronicznych, dokumentów elektronicznych i systemów pomocniczych. Jedna z takich usług, CPA WebTrust, zapewnia wyraźne zapewnienie dotyczące ujawniania polityk biznesowych podmiotu oraz kontroli nad prywatnością i integralnością informacji w zakupach konsumenckich przez Internet.
Niezawodność systemów. Wraz z postępem technologii informatycznych coraz powszechniejsze staje się tworzenie i przetwarzanie kluczowych informacji elektronicznie. W związku z tym decydenci muszą mieć pewność, że informacje są stale niezawodne. Istnieje coraz większe zapotrzebowanie na zapewnienie, że systemy są projektowane i obsługiwane w celu generowania wiarygodnych danych w takich obszarach, jak informacje o klientach, dostawcach i pracownikach, kosztorysowanie projektów, prawa i obowiązki związane z umowami kontraktowymi oraz konkurenci i warunki rynkowe. W przypadku zaangażowania w niezawodność systemów, księgowi zapewniają zapewnienie dotyczące projektu i działania takich systemów.
Usługi opieki nad osobami starszymi. Księgowi pomagają rosnącej populacji osób starszych, oferując szeroki zakres usług, takich jak płacenie rachunków, zapewniając zapewnienie, że dostawcy usług opieki zdrowotnej świadczą usługi zgodnie z kryteriami klienta, a także konsultując alternatywne formy opieki i sposoby ich opłacania. Księgowi zapewniają niezależne, obiektywne informacje w celu ochrony klientów narażonych na ryzyko przed potencjalnie nieetycznymi osobami i przedsiębiorstwami, a także bardziej tradycyjne usługi (takie jak kontrola finansowa) dla klientów niestandardowych.
Zgodność z polityką. Księgowi zapewniają zapewnienie, że firma przestrzega własnych polityk. Polityki - takie jak te dotyczące leczenia kobiet lub mniejszości, konfliktów interesów, testów na zwierzętach, kwestii środowiskowych lub obsługi klienta - mogą opierać się na wewnętrznych obawach, wezwaniach do odpowiedzialności społecznej lub przepisach prawa i regulacjach.
Odpowiedzialność partnera handlowego. CPA zapewnia, że partnerzy handlowi klienta - tacy jak dostawcy, klienci lub partnerzy joint venture - właściwie wypełnili swoje obowiązki. Typowe sytuacje obejmują pobieranie czynszów lub tantiem opartych na sprzedaży dokonanej przez inny podmiot lub umowy dotyczące stosowania najniższych cen lub określonych praktyk rozliczeniowych. Fuzje i przejęcia. CPA stosuje rodzaje usług świadczonych w dokumentach i praktykach klienta do potencjalnego przejęcia. Może on lub ona na przykład zapewnić wgląd w ryzyko biznesowe celu przejęcia, stosowność metod księgowych, wartość jego aktywów lub adekwatność jego systemów i kontroli.

W Stanach Zjednoczonych pod koniec XIX wieku powszechnie stosowano połączenia biznesowe znane jako umowy powiernicze. Umowy te zwykle obejmowały dwie lub więcej firm, które łączyły się w celu podniesienia cen i obniżenia produkcji, dając powiernikom władzę kontrolowania konkurencji i maksymalizacji zysków kosztem społeczeństwa. Te umowy powiernicze skutkowałyby monopolem. Aby zwalczać tego rodzaju zachowania biznesowe, Kongres uchwalił ustawodawstwo antymonopolowe. W 1890 r. Kongres uchwalił ustawę antymonopolową Shermana, która zabraniała wszelkich połączeń lub zmów w celu ograniczenia handlu. Ustawa zawierała dwa istotne postanowienia. Sekcja 1 uznała nielegalne umowy i zmowy w celu ograniczenia handlu, a Sekcja 2 zabraniała monopolizacji i prób monopolizacji. Gdy poszkodowana strona lub rząd wnosili pozwy, sądy mogły nakazać winnym firmom zaprzestanie nielegalnego zachowania lub firmy mogły zostać rozwiązane. Ustawa antymonopolowa Shermana dotyczyła tylko handlu w obrębie stanów, a monopole nadal kwitły, ponieważ firmy znajdowały sposoby na obejście prawa. W 1914 r. Kongres uchwalił ustawę Claytona jako poprawkę do ustawy Shermana. Ustawa Claytona uznała za nielegalne pewne praktyki, których skutkiem było zmniejszenie konkurencji lub stworzenie monopolu. Główne postanowienia tej ustawy obejmowały (1) zakaz dyskryminacji w zakresie cen, usług lub udogodnień między klientami; (2) ustalenie, że przepisy antymonopolowe nie mają zastosowania do organizacji pracowniczych; (3) zakaz wymagania, aby klienci kupowali dodatkowe artykuły w celu uzyskania pożądanych produktów; oraz (4) uczynienie nielegalnym nabywania akcji innej korporacji w celu stworzenia monopolu. Ponieważ w ustawie Claytona znajdowały się również luki, powołano Federalną Komisję Handlu (FTC) w celu egzekwowania przepisów antymonopolowych. Uchwalona w 1914 r. ustawa Federal Trade Commission Act stanowiła, że "nieuczciwe metody konkurencji w handlu lub mające na niego wpływ zostają niniejszym uznane za bezprawne". FTC składa się z pięciu członków wyznaczonych przez prezydenta i ma prawo do badania osób, spółek lub korporacji w związku z aktami antymonopolowymi. Przykłady bezprawnych praktyk handlowych obejmują błędne oznakowanie jakości, pochodzenia lub trwałości towarów; stosowanie fałszywej reklamy; błędne etykietowanie w celu wprowadzenia konsumenta w błąd co do rozmiaru produktu; oraz reklamowanie lub sprzedawanie przebudowanych towarów jako nowych. Ustawa przyznała również FTC uprawnienia do wszczynania postępowań sądowych przeciwko domniemanym naruszycielom i przewidziała kary w przypadku uznania winy. Ustawa Robinsona-Patmana z 1936 r. wzmocniła przepisy dotyczące dyskryminacji cenowej zawarte w ustawie Claytona. Jedna z poprawek dotyczyła dyskryminacji w zakresie rabatów, zniżek lub opłat za usługi reklamowe; zaniżania cen i kar. Inna przewidywała zwolnienie instytucji non-profit z przepisów dotyczących dyskryminacji cenowej. Głównym celem tej ustawy było uzasadnienie różnic w kosztach produktów między klientami i wyjaśnienie ustawy Robinsona-Patmana. Ustawa Celler-Kefauver Antimerger Act, uchwalona w 1950 r., rozszerzyła nakaz Clayton Act przeciwko fuzjom. Ponieważ celem tej ustawy było zakazanie fuzji, które uniemożliwiały konkurencję, korporacje będące głównymi konkurentami nie mogły łączyć się w żaden sposób. Ta poprawka rozszerzyła jurysdykcję FTC na wszystkie korporacje. Ustawa ta nie miała jednak na celu powstrzymania fuzji dwóch mniejszych firm ani sprzedaży jednej w stanie niesprawnym. Ze względu na orzeczenia sądowe, które osłabiły ustawę Clayton, ustawa Celler-Kefauver Antimerger Act była konieczna, aby ograniczyć fuzje. Chociaż przepisy antymonopolowe przyczyniły się w ogromnym stopniu do poprawy stopnia konkurencji w naszym systemie, nie odniosły pełnego sukcesu. Znaczna liczba obywateli chciałaby, aby te przepisy zostały rozszerzone, aby objąć nimi profesjonalne drużyny baseballowe, związki zawodowe i organizacje zawodowe. Jednak bez obowiązujących obecnie przepisów antymonopolowych nasza gospodarka ostatecznie znalazłaby się w gorszej sytuacji.